در انتهای این مطالعه تنها سه ایمپلنت دندان و فک با مشکل عدم موفقیت مواجه شدند که به دلیل وقوع عفونت غیر قابل درمان بود. این عفونت‌ها جراح را وادار به برداشتن و خارج سازی ایمپلنت کرد. باقی 67  ایمپلنت ( 67 مورد از 70 ایمپلنت کاشته شده) عملکرد موفقی را طی 2 سال پس از جراحی داشتند که موجب نرخ ابقای 95.8% ایمپلنت‌ها شد.

در ارتباط با عوارض پیش آمده بلافاصله پس از جراحی، 4 تن از بیماران درد و ناراحتی، و تورم و خونریزی پس از جایگذاری ایمپلنت را گزارش کردند. هرچند این پدیده طی چند روز با استفاده از درمان دارویی شامل مسکن و آنتی بیوتیک کاملا برطرف شد. بنابراین نرخ عوارض پیش آمده بلافاصله پس از جراحی 5.7 % (4 از 70 ایمپلنت کاشته شده) بود.

در انتها، در ارتباط با عوارض بیولوژیکی و پروتزی در پایان دوره 2 ساله پس از جراحی، صرفا یکی از بیماران از عفونت متکرر رنج می‌برد که در دسته عوارض بیولوژیکی قرار داشت. ایمپلنت این بیمار برداشته نشد، اما بیمار نیازمند استفاده از آنتی‌بیوتیک به طور مکرر برای دوره‌ای طولانی بود.

نتایج این تحقیق نشان می‌دهد در استفاده از این نوع ایمپلنت رعایت مسائل بهداشتی در حد بالا مورد نیاز خواهد بود تا تاثیر عفونت باکتریایی در بافت هنگام استفاده از ایمپلنت دندان و فک کاهش یابد. طبق نتایج به دست آمده نرخ مشکلات بیولوژیکی 1.4 % (1 از 67 ایمپلنت باقی) بود. 4 ایملپت جایگذاری شده دچار عوارض پروتزی (شکست قسمت ترمیم دندان اکریلیکسی ساپورت شده با ایمپلنت) طی مرحله پیگیری پس از جراحی شدند و برای دو بیمار دیگر دندان ترمیمی نهایی دچار پوسته پوسته شدن سرامیک شد. نرخ عوارض پروتزی 8.9 % (6 از 67) بود. نرخ کل عوارض جراحی نیز در پایان این تحقیق 14.9 % (10 ار 67) بود.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

امروزه با تاثیر پیشرفت دیجیتال، دنیای دندانپزشکی دگرگون شده است. معرفی روش‌های نوین (مقطع نگاری رایانه‌ای با اشعه مخروطی (CBCT) و یا اسکنر داخل دهانی)، و همچنین توسعه و پیشرفت نرم افزارهای طراحی و تولید با کمک کامپیوتر (CAD/CAM)، متریال‌های جدید، و روش‌های تولید نوین، دنیای ایمپلنت فک و دندانی را دگرگون ساخته و چشم‌انداز جدیدی از آینده را فراهم نموده است.

به طور خاص، امروزه روش جدید پرینت سه بعدی فلزات (ساخت افزایشی)، توانایی تولید شبکه و مش‌های شخصی‌سازی‌شده را فراهم می‌کند که به طور کامل با نیاز‌های آناتومی هر بیمار مطابق می‌باشد. استفاده از روش‌های تولید نوین اینچنینی این فرصت را در اختیار ما می‌گذارد تا در روش‌های گذشته مانند ایمپلنت‌های subperiosteal بازنگری کنیم و آن‌ها را با روش های جدید دیجیتال بازبینی نماییم. این مورد می‌تواند برای موارد آتروفی شدید استفاده شود که امکان استفاده از ایمپلنت‌های دندانی داخل استخوانی و روش‌های بازسازی، وجود ندارد؛ همچون در مواردی که بیمار مسن است و منابع مالی محدودی در اختیار دارد و همچنین مایل به شرکت در جراحی‌های بازسازی پیچیده و زمانبر، پیش از قراردادن ایمپلنت‌های دندانی داخل استخوانی نیست.

هدف از این مطالعه پزشکی، ارائه یک تکنیک جدید دیجیتال برای تولید ایمپلنت‌های شخصی‌سازی‌شده subperiosteal به روش ساخت افزایشی فلزات و گزارش نرخ عوارض استفاده از این ایمپلنت‌های تیتانیومی است.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

ایمپلنت دندان یک راه حل برای احیای دوباره دندان به طوری قابل پیش‌بینی برای بیمارانیست که تمامی و یا تعدادی از دندان‌های خود را از دست داده‌اند؛ این روش احیای دندان، برای بقا در دوره زمانی متوسط و بلند مدت مناسب است. برای جایگذاری ایمپلنت‌های دندانی درون استخوانی، کمیت (ارتفاع و عرض) و کیفیت (تراکم) مناسبی از استخوان نیاز است.

ممکن است برای برخی بیمارانی که مبتلا به بیماری ضعف و آتروفی شدید استخوان هستند، جایگذاری ایمپلنت دندانی درون استخوانی، بدون تکنیک‌های جراحی بازسازی، ناممکن باشد.

تکنیک‌های جراحی بسیاری برای بازسازی و احیای استخوان معرفی شده‌اند تا امکان جایگذاری ایمپلنت‌ دندان درون استخوانی فراهم شود؛ این تکنیک‌ها شامل پیوند استخوانی سطحی و یا درونی، بازسازی استخوان با گاید و پوسته جذب شدنی و یا جذب نشدنی، برش برآمدگی حفره دار، اگمنتاسیون و یا افزایش طولی سینوس آرواره می‌شوند.

تمامی این روش‌های بازسازی، که برای آن‌ها از متریال گوناگونی (برداشت استخوان فرد از نقاط داخل و یا خارج دهانی، پیوند استخوان همسان، غیرهمسان و یا مصنوعی) استفاده می‌شود، می‌توانند حجم استخوان را تا حد مورد نیاز برای جایگذاری ایمپلنت دندان درون استخوانی فراهم کنند. هرچند، این تکنیک‌ها بسیار دشوار هستند و نسبتا دارای درصد عوارض بلایی می‌باشند. به علاوه این تکنیک‌ها دوره درمان را طولانی می‌کنند و هزینه درمان را برای بیمار می‌افزایند.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

بیمار 2: یک بیمار مرد 21 ساله  که از تورم در سمت عقب چپ پائین دهان به مدت 4 الی 5 ماه رنج می‌برد، معرفی شد. تورم به تدریج تا اندازه حال حاظر بزرگ شد و با درد همراه بود. درمان‌های پزشکی و دندانپزشکی پیشین کمک کننده نبوده‌اند. آزمایشات رادیولوژی نشان‌دهنده نفوذپذیری اشعه (Radiolucency) در حفره‌هایی (Multilocular) که از دندان پیشین (Incisor) جانبی مندیبل چپ تا دندان آسیاب (Molar) دوم مندیبل چپ گسترش داشت، بودند. دندان آسیاب سوم تحت فشار بود، اما با آسیب همراه نبود. باریک شدگی چشمگیر در بردر پائینی مندیبل ملاحظه شد. تنفس نشان دهنده وجود مقدار زیادی کریستال کرسترول و سلول‌های اشتعال‌پذیر بود. آسیب شناسی بافتی نشان‌دهنده کراتوکیست دندانی (Odontogenic keratocyst) بود. با توجه به گسترش آسیب، برای بیمار طرح درمان ریزکشن بخشی آسیب، و بازسازی به وسیله پروتز شخصی سازی شده بر اساس مدل نمونه اولیه سریع در نظر گرفته شد.

بیمار 3: یک بیمار خانوم 50 ساله که از تورم در در ناحیه فک پائین به مدت 3 سال رنج می‌برد، معرفی شد. بیمار یک پیشینه پزشکی از یک برجستگی کوچک در ناحیه مندیبل چپ، که به طور تدریجی بزرگ شده و ناحیه راست مندیبل را نیز در بر گرفته، و درد و حس مورمور شدن در ناحیه مندیبل چپ را  ارائه داد. علاوه بر این پیشینه پوسته پوسته شدن دندان نیش وسطی مندیبل چپ و خارج شدن عفونت از ناحیه کنین (Canine) مندیبل راست به مدت 1 ماه نیز ارائه شد.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

در مقایسه با روش‌های مرسوم پروتز شخصی‌سازی‌ شده فواید متعددی را ارائه می‌دهند:

• با افزایش درک از آناتومی بیمار و همچنین گسترش بیماری، کیفیت طرح درمان پیش از جراحی به طور چشم‌گیری افزایش می‌یابد.
• مدل‌ نمونه اولیه یک رفرنس مناسب برای توصیف فرایند و مراحل عمل جراحی به بیمار را فراهم می‌کند. با افزایش درک بیمار از میزان دشواری‌ها و محدودیت‌های جراحی پیش رو، میزان اعتبار رضایت اعلام شده بیمار افزایش می‌یابد.
• بهترین روش برای برش و خارج کردن تومور مشخص می‌شود، و یک شبیه‌سازی واقعی‌تر از مراحل عمل جراحی انجام می‌شود.
• هنگام خمش پلیت تنش پیچشی ناخواسته کم‌تری ایجاد شد.
• با ساختن پروتزهای شخصی دقیق‌تر، پیچ‌های از پیش جایگذاری شده و طرح ریزی برش استخوان، پیش‌بینی نتیجه جراحی بهبود می‌یابد.
• زمان جراحی کاهش می‌یابد.
• دقت مدل پروتز نهایی طراحی شده و مناسب بودن هر پروتز به طور جداگانه به وسیله مدل نمونه اولیه فیزیکی قابل ارزیابی است. این ارزیابی امکان اصلاح تمامی خطاهای ممکن در شکل پروتز را پیش از جراحی فراهم می‌آورد. بنابراین، موجب می‌شود ریسک نیاز به درمان مجدد کاهش ‌یابد، و فشار روانی وارد بر بیمار نیز حذف می‌شود.
• آموزش پزشکی و تحصیلات جراحی می‌تواند به دور از شلوغی و نامنظمی پیش از این انجام ‌شود.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”