هدف از این بررسی، برجسته کردن و بحث در مورد دو تکنولوژی در حال ظهور برای بازسازی نقایص استخوانی در جراحی دهان و صورت می­‌باشد: 1) مدل­سازی سریع و کامپیوتری و ساخت پروتز شخصی‌سازی‌شده برای بازسازی نقص­‌های استخوانی بزرگ و 2) بلندی کف سینوس ماگزیلاری به عنوان یک مدل معتبر برای آزمایش رویکرد مهندسی بافت در توانایی روش­‌های جراحی تک مرحله‌­ای.

در این دو مدل استفاده از درمان­‌های سلولی به ویژه استفاده از درمان سلولی بنیادی چربی، موجب ترویج بازسازی و یا ساخت نواحی آسیب­‌دیده با استفاده از فعالیت­‌های زیستی می­‌باشد. در این بررسی فناوری­‌های ساخت افزودنی‌­های پزشکی مورد بحث قرار گرفته­‌است. همچنین بر پتانسیل سازه­‌های طراحی شده توسط مهندسی بافت به منظور بازگرداندن نقایص بزرگ استخوانی دهانی و فک بالا در موقعیت­‌های تحمل بار توسط جراحی یک مرحله­‌ای و یا دو مرحله‌­ای، تاکید می­‌شود. در حال حاضر اشکال عمده­‌ی استفاده از پروتزهای مورد استفاده این است که ظرفیت بارگذاری آنها برای بازسازی ضایعات استخوانی کم است چرا که این پروتزها عمدتا از سیمان استخوانی، چسب، ذرات و گرانول­‌ها تولید می­‌شوند. به همین دلیل برای ثابت کردن شکل نهایی منطقه­‌ی بازسازی نیاز به استفاده از یک مهار کننده می­‌باشد. به عبارت دیگر، سازه­‌های مهندسی بافت باید ساختار اصلی و پیچیده­‌ی زمینه (داربست)، سلول­‌ها و عوامل فعال زیستی را به درستی تقلید کنند تا قادر به بهبود عملکرد پیوند و بازگرداندن خواص مکانیکی به بافت آسیب‌­دیده باشند.

تکنیک ساخت به روش افزودنی به راحتی و به صورت خودکار با تکنیک تصویربرداری در تولید داربست به مهندسی بافت کمک می­‌کند و همچنین اجازه می­‌دهد داربست­‌ها در اندازه و شکل کلی و یا به صورت سفارشی برای هر بیمار ساخته­‌شود.

استفاده از این تکنیک در درمان نقایص استخوانی فک و صورت همواره با موفقیت همراه بوده­‌است.

 

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”