بازسازی زایگوما – بخش چهارم

در مرحله بعد مدل مجازی به وسیله پودر تیتانیوم به صورت سه بعدی پرینت شد. همچنین مدل فیزیکی سه بعدی جمجمه با رزین سفید پرینت شد. ایمپلنت تیتانیومی زایگوما بر روی مدل پلاستیکی جمجمه قرار گرفت تا همخوانی و قرار‌گیری مناسب آن بررسی شود و مشخص شد هیچگونه فرآیند مکانیکی دیگری مورد نیاز نیست. در نهایت ایمپلنت تولید شده به وسیله سندبلاست پرداخت شد و به وسیله دریل سوراخ پیچ‌ها ایجاد شده و مرحله تمیز‌کاری و استریل‌ کردن به وسیله اتوکلاو بر روی آن صورت گرفت.

ایمپلنت بر روی ناحیه تعیین شده  قرار گرفت و موقعیت مناسب آن بر روی لبه اینفرااوربیتال، سطح استخوان گونه و بستر حفره گونه تایید شد. اتصال و ثابت شدن ایمپلنت به وسیله سه پیچ تیتانیومی دو میلیمتری صورت گرفت. ناحیه بین ایمپلنتِ پوسته مانند و باقی‌مانده استخوان زایگوما به وسیله پیوند استخوانی ایلیاک پر شد.

دوره پس از عمل جراحی بدون اتفاق خاصی سپری شد و بیمار ۸ روز پس از عمل جراحی مرخص شد. ویزیت‌های پیگیری عمل جراحی یک، شش و دوازده ماه پس از عمل انجام شد و هیچ مشکل و عوارضی مشاهده نشد. پس از یک‌ سال از عمل جراحی معاینات پزشکی، باقی ماندن مقدار بسیار کمی از عدم قرینگی ناحیه زایگوما را مشخص کرد و عکس سی‌تی اسکن، بازسازی مناسب ناحیه صدمه و همچنین قرینه بودن دو زایگوما را تایید کرد. عدم قرینگی باقی مانده ناشی از تحلیل بخشی از بافت نرم است. همچنین عکس سی‌تی پیوند خوب ایمپلنت و رشد استخوانی مناسب پیوند قرار گرفته بین ایمپلنت و استخوان‌های باقی‌مانده و تحلیل نرفتن استخوان زایگوما را نشان داد.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

بازسازی زایگوما – بخش سوم

استفاده از پروتز تیتانیومی ساخته شده به روش ساخت افزودنی به عنوان روشی جدید برای بازسازی آسیبِ وسیع و پیجیده ی استخوان گونه (زایگوما)

بیمار، مرد۴۳ ساله ‌ای است که در اثر سانحه ناشی از تصادف رانندگی که شش سال قبل از مراجعه رخ داده بود دچار دفورمیتی حاد در قسمت چپ صورت خود شده بود. معاینات پزشکی قسمت چپ صورت، از بین رفتن قسمت‌ های خلفی و قدامی و اطراف استخوان زایگوما چپ را مشخص کرد. همچنین انوفتالموس (گودافتادگی) جزئی نیز وجود داشت. بافت نرم ناحیه‌ ی آسیب در اثر جراحات ابتدایی دچار تورم بود. صدمه زاگوما-اوربیت-مگزیلا جهت ایجاد زیبایی به کمک ایمپلنت شخصی سازی شده تیتانیومی تولید شده به روش ساخت افزودنی بازسازی شد.

 سی‌تی اسکن از ناحیه آسیب با دقت مناسب جهت بازسازی سه بعدی تهیه شد. اطلاعات تصویر سی‌تی اسکن به نرم‌ افزار منتقل شد و مدل مجازی و سه بعدی ایمپلنت به وسیله قرینه سازی سمت سالم صورت انجام شد. به دلیل اینکه ایمپلنت تیتانیومی با تراکم بالا (به صورت کاملا جامد)  وزن زیادی به عنوان ایمپلنت خواهد داشت تصمیم گرفته شده پروتز به صورت پوسته‌ای از تیتانیوم که با استخوان‌های با‌قی‌مانده و میله‌های ثبات دهنده تقویت می‌شوند، ساخته شود.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

بازسازی گونه – بخش دوم

ایمپلنت‌های تولید انبوه در ابعاد مختلف موجود بوده و قابل تهیه هستند اما این ایمپلنت‌ ها در بازسازی نقص‌ ها و دفورمیتی‌ های استخوانی اکتسابی و غیر معمول گونه محدودیت دارند. ایمپلنت‌های تولید انبوه در محل نقص استخوانی به صورت مناسب قرار نمی‌گیرند و به همین دلیل درصد بالایی از این نوع عمل‌های جراحی به جراحی مجدد نیاز خواهند داشت.

در نقطه مقابل ایمپلنت‌های سفارشی و شخصی‌ سازی شده که به کمک روش‌های طراحی و ساخت کامپیوتری (CAD/CAM) تولید می‌شوند این موانع را برطرف می‌کنند. ایمپلنت‌های شخصی‌ سازی شده مدت زمان جراحی را کوتاه می‌کنند، نیاز به آماده‌سازی ایمپلنت در حین عمل جراحی ندارند و نتیجه نهایی جراحی را از نظر بالینی بهبود می‌بخشد.

در این مقاله نمونه‌ ای معرفی ‌خواهد شد که بیماری در اثر سانحه دچار ضایعه در استخوان زایگوما شده و به کمک ایمپلنت‌های شخصی‌ سازی شده‌ای که با تکنیک ساخت افزودنی ساخته می‌شوند با موفقیت درمان شده است. در طی مدت یک‌ساله‌ی پس از عمل جراحی، ایمپلنت مورد استفاده پیوند خوبی داشته و هیچ نشانی از اکسپوژر و عفونت دیده نشده است. طبق اطلاع نویسندگان این اولین گزارش در مورد بازسازی زایگوما به وسیله ایمپلنت‌ سفارشی ساخته شده به روش ساخت افزودنی است.

 

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

بازسازی گونه – بخش اول

استفاده از پروتز تیتانیومی ساخته شده به روش ساخت افزودنی به عنوان روشی جدید برای بازسازی آسیبِ وسیع و پیجیده ی استخوان گونه (زایگونا)

ترومای صورت، برداشت تومور و دفورمیتی‌های مادرزادی می‌توانند منجر به نقص در استخوان گونه (زایگوما) شوند. بازسازی استخوان زایگوما جهت بازگرداندن عملکرد طبیعی و زیبایی بیمار و همچنین کاهش عوارض روانی، ضروری است.

بازسازی دقیق آناتومی طبیعی، قرینه بودن و نمای مناسب صورت و ابعاد آن از نکات ضروری بازسازی استخوان‌ های اوربیتوزایگوما است. روش‌ های جراحی مختلفی برای بازسازی مجموعه استخوان‌ های زایگوما ارائه شده است. این روش‌ ها عبارتند از اوستئوتومی، پیوند استخوان مشتق از بیمار، پیوند بافت آزاد و استفاده از انواع ایمپلنت‌‌های مصنوعی.

استفاده از پیوند استخوانی مشتق‌ از خود بیمار از رایج ترین روش برای بازسازی این عیوب به حساب می‌آیند. گرچه ایجاد صدمه به ناحیه برداشت استخوان، محدودیت استخوان‌‌های قابل استفاده، نرخ جذب غیر قابل پیش‌بینی و همچنین باقی ماند‌ن بخشی از دفورمیتی، از چالش‌های موجود در این روش جراحی است. انواع مختلف ایمپلنت‌های مصنوعی از جمله فلزی، پلمیری و برپایه هیدروکسی اپتایت برای جایگزینی پیوند‌های استخوانی مشتق از خود مورد استفاده قرار گرفته‌اند، که هر کدام با مزایا و معایبی همراه می‌باشند.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

ساخت افزودنی در تولید پروتز شخصی – چهار

تکنیک ساخت افزودنی اجازه می‌دهد طراحی‌های نوآورانه و جدید به صورت مستقیم ساخته شود و به عنوان روشی برای ساخت ایمپلنت‌های و پروتز شخصی ارتوپدی در آینده عنوان شده است. روش‌های تولید جدید به همراه توسعه روش‌های تشخیصی در زمینه درمان به وسیله ایمپلنت‌ها، امکان شخصی‌سازی را فراهم کرده است. روشی که در آن شکل هندسی ایمپلنت به گونه‌ای ساخته‌‌ می‌شود که متناسب با نیاز بیمار باشد و در عین حال نواحی تاثیرگذار در افزایش استحکام بیولوژیکی در طراحی لحاظ شود.

عمل جراحی به مدت ۲ ساعت طول کشید و نسبتا پیچیدگی نداشت. در حین جراحی تحلیل رفتگی شدید استخوان در قسمت‌های ابتدایی و انتهایی مندیبل باقی‌‌مانده قابل مشاهده بود. پس از بازه سه روزه بستری شدن در بیمارستان بیمار مرخص شد. ویزیت‌های پیگیری‌ جراحی ۲ هفته و سپس بعد از ۳، ۶ و ۹ ماه پس از جراحی صورت گرفت.رضایت از نتیجه ظاهری و استحکام ایمپلنت پس از ۳ ماه از عمل جراحی مشاهده شد و نتیجه‌ مطلوبی که در طول مدت بازه معاینات به همین صورت باقی ماند. محل برداشت پیوند دچار عوارض خاصی نشده و بافت فلپ زنده ماند. طبق عکس‌های CT، استخوان برداشته شده در تماس با ایمپلنت ساخته شد. بیمار در حال حاضر از پروتز دندانی قابل برداشت استفاده می‌کند.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”