شرایط لازم برای شرکت در این مطالعه، بیماران با سن بالای 60 سال بودند که با استفاده از ایمپلنت‌ فک و دندان یکپارچه شخصی‌سازی‌شده تیتانیومی داخل استخوانی و ساخته شده به روش پرینت سه بعدی بین ژانویه 2014 و جون 2015 درمان شدند؛ و دندان‌هاشان به طور ثابتی ترمیم شدند. تمامی بیماران شرکت کننده در این مطالعه، کلیه مدارک سابقه پزشکی و رادیوگرافی پیش از جراحی را ارائه داند و حداقل 2 سال پس از قرارگیری ایمپلنت وضعیت بیمار تحت پیگیری بود. ویزیت برای پیگیری وضعیت بیمار تا 2 سال پس از درمان از شرایط شرکت در این مطالعه بود.

داده حاصل از سی‌تی اسکن در یک نرم‌افزار بازسازی استخوان وارد شد و یک مدل دقیق سه بعدی از استخوان باقی‌مانده بیمار شبیه‌سازی شد. در انتهای این فرایند، فرمت STL از بازسازی مجازی آناتومی استخوان بیمار ذخیره شد.

سپس مدل سه بعدی مجازی از استخوان بیمار در یک نرم‌افزار طراحی وارد شده و با توجه به دستورالعمل پزشک، ایمپلنت subperiosteal به طور مجازی طراحی می‌شود. ایمپلنت شخصی‌سازی‌شده، شامل سوراخ پیچ‌های تثبیت کننده ایمپلنت و تمامی پایه‌های لازم برای ساپورت پروتز نیز می‌بود.

ایمپلنت subperiosteal برای تولید به یک ماشین پرینت سه بعدی منتقل شد. ایمپلنت شخصی‌سازی‌شده و شکل داده شده متناسب با آناتومی بیمار، به طور لایه به لایه از پودر تیتانیوم گرید 5 تولید شد. سپس آزمایشگاه دندانی اقدام به تولید پروتز ساپورت شده با ایمپلنت به وسیله

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

در گذشته، امکان جایگذاری ایمپلنت دندان Subperiosteal برای بیماران مبتلا به آتروفی شدید وجود داشت، که این نوع ایمپلنت‌ها، با روی کار آمدن ایمپلنت‌های درون استخوانی از عرصه خارج شدند.

ایمپلنت subperiosteal نوعی از ایمپلنت‌های دندانیست که مابین پریوستئوم (Periosteum_ لایه ای مانند پارچه که روی استخوان‌های بدن کشیده شده و به آن می‌چسبد؛ این پرده تنه استخوان‌های دراز را می‌پوشاند)، و باقیمانده استخوان حفره‌دار (Residual alveolar bone) قرار می‌گیرد. این ایمپلنت معمولا دارای 2 تا 4 جزء بین غشائی مخاطی (Transmucosal) است که از بین غشاء مخاط به حفره دهانی می‌رسد و متصل کننده ایمپلنت به پروتز است.

هرچند این نوع ایمپلنت برای دوره‌ای 12 ساله محبوبیت و موفقیت کسب کرد، اما سرانجام با ایمپلنت‌های درون استخوانی جایگزین شد. این تغییر به دلایل بسیاری رخ داد. اول، روش تولید این ایمپلنت‌ها بسیار دشوار بود و نیاز بود از آناتومی استخوان باقیمانده تاثیر فیزیکی بپذیرد که سبب ناراحتی بسیار بیمار می‌شد (به دلیل نیاز به استخوان‌بندی نسبتا بزرگ در مرحله تاثیر‌پذیری). تاثیر پذیری مستقیم از استخوان سبب جهت دهی به سمت تولید مش و چارچوب آن در آزمایشگاه شد. این تکنیک تولید مرسوم، موجب عدم انطباق ایده‌آل بین پروتز و استخوان می‌شد. تکنیک جایگذاری ایمپلنت بسیار پیچیده و زمانبر بود و موجب ریسک بالایی از عفونت و عوارض بعد از جراحی می‌شد.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

فرایند جراحی: ریزکشن دقیقا به طوری که بر روی مدل نمونه اولیه برنامه‌ریزی شده بود، به روش‌های داخل دهانی یا خارح دهانی انجام شد. پروتز سفارشی تیتانیومی که به طور شخصی‌سازی‌شده تولید شده‌بودند بر روی ناحیه‌ای که ریزکشن انجام شده بود قرار گرفتند، و در محل مورد نظر قالب شدند. هیچ گونه تنظیم و شکل‌دهی پلیت نیاز نبود.

پروتزها به وسیله پیچ‌های 2 میلیمتری به طول‌های 8 و یا 10 میلیمتر به استخوان متصل شدند.

پس از عمل جراحی OPG برای چک کردن محل قرارگیری پروتز انجام شد.

پس از عمال جراحی به مدت 7 روز بیماران تحت پوشش آنتیبیوتیک و مسکن درد قرار گرفتند. بخیه دوخته شده پس از 7 روز خارج شد.

طی این مطالعه پارامتر‌های زیر به طور کلینیکی و به وسیله رادیوگرافی مورد ارزیابی قرار گرفتند.

1. زمان لازم برای فرایند جراحی.
2. محل قرارگیری پروتز.
3. اندازه آسیب مورد بازسازی.
4. پیچیدگی جایگذاری.

زمان لازم برای ریزکشن و بازسازی به وسیله پروتز شخصی‌سازی‌شده برای تمامی کیس‌ها کمتر از 3 ساعت بود.

محل قرارگیری شامل التصاق چانه‌ای (Mandibular symphysis) تا بدنه مندیبل (Mandibular body) در بیمار 1، از زاویه مندیبل تا بدنه مندیبل برای بیمار 2 ،و از زاویه تا زاویه مندیبل برای بیمار 3 بود.

بیماران 1 و 2 دارای آسیب با سایز متوسط بودند ،و بیمار 3 دارای آسیب با سایز بزگ بود.

 در بیمار 3 باز شدگی زخم به اندازه 1.5 سانتیمتر پس از جراحی وقوع یافت، که همراه با خروج هیچ عفونتی نبود و هیچ گونه نشانه‌ای از عفونت وجود نداشت. این زخم با درمان موضعی برطرف شد.

 

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

این مطالعه در دپارتمان جراحی دهان فک و صورت بیمارستان و کالج Sharad Pawar Dental بین اکتبر 2007 و اکتبر 2009 به انجام رسیده است. سه بیمار که پس از قطع و برش فک پائین و از دست دادن بافت سخت، ملزم به بازسازی آسیب ایجاد شده بودند، در این مطالعه شرکت داشتند. هرسه بیمار برای انجام فرایند جراحی، شامل برش و ریزکشن بخشی از فک و صورت، و سپس بازسازی و اصلاح آسیب حاصل از جراحی قبلی به کمک پروتزهای شخصی‌سازی شده مناسب تشخیص داده‌شدند.

هیچ کدام از بیمار‌ها درگیر شرایط سیستماتیک نبودند. مبتلایان به بیماری‌های با احتمال بالای ابتلای مجدد به بیماری، همچون بیماری‌های بدخیم و حساسیت شناخته شده به متریال پروتز از این تحقیق حذف شدند.

بیمار 1

یک بیمار خانوم 27 ساله که از تورم در سمت راست پائین دهان به مدت 8 الی 9 ماه رنج می‌برد، معرفی شد. تورم از یک برجستگی کوچک شروع شد و به تدریج به اندازه حال حاضر بزرگ شد. بیمار همچنین به خاطر از دست دادن دندان‌های تحتانی پائین طی 2 تا 3 ماه اخیر ناراضی بود.

آسیب شناسی بافتی که بر روی نمونه بافت برداشته شده (Biopsy) انجام شد، سفت شدن و آهکی شدن (Calcifying) کیست دندانی اپیتلیال یا بافت پوششی (Epithelial odontogenic cyst) را تشخیص داد. با توجه به گسترش و شدت آسیب و جراحت موجود، که نوع درجه دوم از بیماری آملوبلاستوما (Ameloblastoma_نوعی تومور مندیبل) می‌باشد، برای بیمار طرح درمان ریزکشن بخشی از بافت در نظرگرفته شد.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

عالی‌ترین هدف پس از هرگونه قطع عضو آسیب دیده بدن، از جمله رزکشن تومور فک نه تنها عملکرد صحیح آن می‌باشد، بلکه فراهم کردن یک بازسازی عملکردی و زیبایی از آن، که با حداقل مشکل سلامتی مواجه باشد نیز، مورد توجه است. در اختیار داشتن تجهیزات بازسازی گوناگون برای پزشکان جراح از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. عموما در هر عمل جراحی باید از تکنیک‌هایی با کمترین پیچیدگی که بیش‌ترین احتمال موفقیت برای بیمار را در پی دارد، استفاده شود.

بسیاری تکنیک بازسازی مرسوم در دسترس می‌باشد، که دارای مضرات ذاتی می‌باشند:

• دشواری تخمین میزان آسیب، پیش از جراحی.
• پیوند استخوانی و پیوند‌های میکرو عروقی با شیوع بیماری در عضو دهنده همراه هستند.
• محدودیت در اندازه و شکل متریال.
• طولانی شدن مدت زمان عمل جراحی.
• از بین رفتن زیبایی بیمار، ناشی از طبیعت بسیار پیچیده جراحی، و همچنین نیاز به مهارت بالای جراح.
• زمان صرف شده در اتاق عمل برای فرم‌دهی مجدد پلیت و پیوند استخوانی.
• دشواری در دستیابی به شکل و فرم مناسب فک و صورت، به وسیله تطابق‌دهی پروتز با آناتومی در حین جراحی، به دلیل عدم وجود دید کافی از آناتومی فک و صورت.
• فرایند مدل‌سازی و فرم‌دهی پروتز در حین جراحی، موجب دشواری و فشار زیاد عمل جراحی می‌شود.
• ریسک‌های محتمل شامل بیرون‌زدگی پلیت از پوست، شکستگی پلیت و پیچ، و شل شدن یا عفونت پیچ می‌باشد.
• استفاده نامناسب و یا غیر معمول از پلیت ممکن است منجر به تفکیک و از کار افتادگی بافت نرم و عفونت شود.
• خمش متکرر پلیت ممکن است دلیل شکستگی پلیت باشد.
• به طور معمول پلیت‌های از پیش ساخته‌شده به طور جانبی در محل آسیب دیدگی قرار می‌گیرند، که شکاف آسیب را پر نمی‌کند و منجر به حرکت و جابه‌جایی ناخواسته استخوان‌ها شده و تنش وارد بر پروتز را منجر می‌شود.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”