استفاده از پروتز تیتانیومی ساخته شده به روش ساخت افزودنی به عنوان روشی جدید برای بازسازی آسیبِ وسیع و پیجیده ی استخوان گونه (زایگوما)

بیمار، مرد۴۳ ساله ‌ای است که در اثر سانحه ناشی از تصادف رانندگی که شش سال قبل از مراجعه رخ داده بود دچار دفورمیتی حاد در قسمت چپ صورت خود شده بود. معاینات پزشکی قسمت چپ صورت، از بین رفتن قسمت‌ های خلفی و قدامی و اطراف استخوان زایگوما چپ را مشخص کرد. همچنین انوفتالموس (گودافتادگی) جزئی نیز وجود داشت. بافت نرم ناحیه‌ ی آسیب در اثر جراحات ابتدایی دچار تورم بود. صدمه زاگوما-اوربیت-مگزیلا جهت ایجاد زیبایی به کمک ایمپلنت شخصی سازی شده تیتانیومی تولید شده به روش ساخت افزودنی بازسازی شد.

 سی‌تی اسکن از ناحیه آسیب با دقت مناسب جهت بازسازی سه بعدی تهیه شد. اطلاعات تصویر سی‌تی اسکن به نرم‌ افزار منتقل شد و مدل مجازی و سه بعدی ایمپلنت به وسیله قرینه سازی سمت سالم صورت انجام شد. به دلیل اینکه ایمپلنت تیتانیومی با تراکم بالا (به صورت کاملا جامد)  وزن زیادی به عنوان ایمپلنت خواهد داشت تصمیم گرفته شده پروتز به صورت پوسته‌ای از تیتانیوم که با استخوان‌های با‌قی‌مانده و میله‌های ثبات دهنده تقویت می‌شوند، ساخته شود.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

استفاده از پروتز تیتانیومی ساخته شده به روش ساخت افزودنی به عنوان روشی جدید برای بازسازی آسیبِ وسیع و پیجیده ی استخوان گونه (زایگونا)

ترومای صورت، برداشت تومور و دفورمیتی‌های مادرزادی می‌توانند منجر به نقص در استخوان گونه (زایگوما) شوند. بازسازی استخوان زایگوما جهت بازگرداندن عملکرد طبیعی و زیبایی بیمار و همچنین کاهش عوارض روانی، ضروری است.

بازسازی دقیق آناتومی طبیعی، قرینه بودن و نمای مناسب صورت و ابعاد آن از نکات ضروری بازسازی استخوان‌ های اوربیتوزایگوما است. روش‌ های جراحی مختلفی برای بازسازی مجموعه استخوان‌ های زایگوما ارائه شده است. این روش‌ ها عبارتند از اوستئوتومی، پیوند استخوان مشتق از بیمار، پیوند بافت آزاد و استفاده از انواع ایمپلنت‌‌های مصنوعی.

استفاده از پیوند استخوانی مشتق‌ از خود بیمار از رایج ترین روش برای بازسازی این عیوب به حساب می‌آیند. گرچه ایجاد صدمه به ناحیه برداشت استخوان، محدودیت استخوان‌‌های قابل استفاده، نرخ جذب غیر قابل پیش‌بینی و همچنین باقی ماند‌ن بخشی از دفورمیتی، از چالش‌های موجود در این روش جراحی است. انواع مختلف ایمپلنت‌های مصنوعی از جمله فلزی، پلمیری و برپایه هیدروکسی اپتایت برای جایگزینی پیوند‌های استخوانی مشتق از خود مورد استفاده قرار گرفته‌اند، که هر کدام با مزایا و معایبی همراه می‌باشند.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

ساخت افزودنی در تولید پروتز شخصی – سه

نشان‌ داده شده‌است که تا ۳۴ درصد از بیمارانی که استخوان فیبولا آنها برداشت شده است، جهت جابه‌جایی (راه رفتن و دویدن) تا ۸ سال پس از عمل جراحی دچار مشکل هستند. به علاوه نوسازی و بازسازی دندان‌ها در پیوند فیبولا به دلیل اختلاف ارتفاع مندیبل و قطر فیبولا دشوار است.

روش‌های دیگری نیز برای بازسازی مندیبل گزارش شده‌اند از جمله پیوند استخوان آزاد، پیوند استخوان پدیکل که برای هر یک از آن‌ها درصد‌های مختلفی از موفقیت نسبت داده شده‌است. با توجه به مشکلات گفته شده نیاز مبرمی به استفاده از روشی جدید برای باز‌سازی که نیاز‌های عملکردی و زیبایی مورد نیاز بیمار را فراهم کند، استفاده‌ از آن برای پزشک راحت باشد، برای بیمارانی که بیماری‌های ثانویه دارند قابل استفاده باشد و نتیجه نهایی آن قابل پیش‌بینی و با نرخ موفقیت بالا باشد، احساس می‌شود.

اوسئواینتگریشن (اتصال مستقیم استخوان به مواد مصنوعی) در زمینه ایمپلنت‌های دهانی به دلیل نتایج بلند‌مدت عالی، تحول ایجاد کرده و با این مزیت که نتیجه کیفی آن قابل پیش‌بینی است شناخته می‌شود. پیشرفت روش‌های تولید از جمله ساخت افزودنی، روشی که در آن یک ماده به طور کامل از روی طراحی کامپیوتری ساخته می‌شود، در زمینه ایمپلنتولوژی اهمیت یافته است.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

تکنولوژی ساخت افزایشی در زمینه بازسازی استخوان‌های فک و صورت، امکان استفاده از پروتز‌های سفارشی و شخصی‌سازی‌شده فک را برای متخصصین و جراحان فراهم کرده است. پروتز‌هایی که هم از لحاظ زیبایی و هم از لحاظ استحکام مکانیکی، شرایط مورد نیاز بیمار را فراهم می‌کنند. این تکنیک ساخت، امکان تولید ساختاری نوین و کارآمد که به صورت ترکیبی از نواحی متخلخل و سالید (تو پر) است را فراهم می‌کند. قسمت‌‌های متخلخل برای رشد استخوانی و تکمیل بازسازی مناسب است و نواحی سالید استحکام و شرایط بیومکانیکی مورد نیاز را ایجاد می‌کند.

یک پروتز مندیبل شخصی‌سازی شده با موفقیت جهت بازسازی ضایعه مندیبل ناشی از برداشت تومور استفاده شد. در طی بازه زمانی ۹ ماهه پس از جراحی بیمار دچار عوارض و مشکلی نشد. در مدت زمان کوتاه عمل جراحی، نتیجه مناسب از نظر زیبایی و سطح بالای رضایت بیمار در مورد این کیس گزارش شده است. می‌توان پروتز‌های طراحی شده به صورت منحصربه‌فرد را به عنوان جایگزین پیوند‌‌ فیبولا و روش‌های دیگر جراحی باز‌سازی عنوان کرد. نقش تخلخل، هندسه و نسبت بهینه قسمت‌های سالید و متخلخل و همچنین شرایط سطح پروتز در تماس با بافت نرم باید به وسیله تحقیقات بلند مدت بالینی مورد ارزیابی قرار گیرد.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

طراحی و ساخت پروتز فک پایین – قسمت پنجم

مدل آناتومیک بیمار براساس داده های تصویربرداری و ارتباطی دیجیتال در پزشکی (DICOM) از فایل CT ساخته می شود. در این تحقیق، مدل طراحی شده فک بالا با استفاده از پرینتر سه بعدی FDM از جنس پلاستیک ABS ساخته شده است. تکنیک چاپ FDM، تکنیکی کم هزینه و به منظور اثربخشی فرآیند درمان به کار می رود. این روش اجازه چاپ سریع طرح های مختلفی از ایمپلنت ها را فراهم می کند و می توان محل قرارگیری ایمپلنت، اندازه و طرح آن را در آناتومی بیمار ارزیابی کرد.

دو روش متمایز برای تشخیص بهترین روش برای تولید ایمپلنت مورد بررسی قرار گرفت که اولی شامل بازسازی از طریق قرینه کردن بخش آسیب ندیده به صورت آینه وار و دیگری بازسازی مستقیم بخش سرطانی فک می باشد. برای ارزیابی تناسب طراحی یک مدل از ماکزیلا و مفصل TMJ بیمار با استفاده از داده های DICOM بیمار تهیه شد و با استفاده از یک چاپگر FDM چاپ شد. علاوه بر این یک مدل مندیبولار آسیب دیده برای مقایسه با مدل مندیبولار اصلاح شده نیز چاپ شد.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”