ساخت افزایشی فرآیند اتصال مواد به منظور تولید یک قطعه براساس اطلاعات مدل مجازی سه بعدی می‌باشد، که یک تکنولوژی قابل اعتماد در جراحی دهان، فک و صورت محسوب می‌شود. مدیریت بافت‌های از دست رفته در نواحی صورت و جمجمه به علت ناهنجاری‌های مادرزادی، تروما و یا درمان سرطان چالش بزرگی را برای جراحان فک و صورت ایجاد می‌کند. روش‌های بسیاری برای مدیریت چنین نقص‌هایی وجود دارد اما پیوندهای استخوانی هنوز به عنوان یک استاندارد طلایی باقی مانده است.

با این وجود، درمانی مبتنی بر استفاده از مواد بیولوژیکی یا پروتز نیز به عنوان جایگزینی مناسب برای گرافت های استخوانی شناخته می شود. استفاده از این پروتکل‌های درمانی اغلب نیازمند یک پروتز  شخصی‌سازی‌شده می‌باشد، که نیازهای عملکردی و زیبایی، فراهم ساختن امکان خون‌رسانی و همچنین برآورده ساختن نیازهایی از قبیل اعمال بار و نیرو بر بافت آسیب دیده را فراهم می‌کند. در حال حاضر چنین پروتزهای سه بعدی با استفاده از تکنولوژی ساخت افزایشی تهیه می‌شوند. در این بررسی دو مورد از بازسازی نقص‌های استخوانی دهانی و فک بالا و پایین با استفاده از این تکنولوژی مورد بررسی قرار گرفته است. با استفاده از کامپیوتر پروتزهای سه بعدی طراحی شده و مطابق با ضایعات استخوانی ساخته می‌شوند. علاوه بر این، فناوری‌های مهندسی بافت به کمک تصویربرداری، جهت تعیین موقعیت جراحی و تسهیل تولید پروتزهای شخصی‌سازی‌شده که برای نیازهای بیمار به طور خاص تهیه می‌شود، مورد بحث قرار گرفته است.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

جراحی هم زمان رزکشن تومور و بازسازی – قسمت سوم

تمامی بیماران تحت عمل فلپ کرونال قرار گرفتند. کرانیوتومی مربوط به نواحی پیشانی و اربیت توسط تیم جراحی فک­ و صورت و جراحی مغز و اعصاب و با استفاده از راهنما های سفارشی مربوط به هر بیمار که به عنوان قالبی برای فلپ استخوانی استفاده شدند، صورت گرفت. در بیمار یک و دو استئوتومی ­‌های موقتی اربیت زایگوما صورت گرفت تا بتوان عضلات تمپورالیس را بیشتر عقب کشید. اتصال استخوان زایگوما به عضله جوشی دست­ نخورده باقی ماند. این امر برای بهبود دسترسی برای کرانیوتومی پتریونی و برای استئوتومی دیواره جانبی اربیت بر اساس راهنما های جراحی بسیار مفید است. بعد از اتمام عمل مغز و متصل نمودن پروتز، زایگومای استئوتومی­ شده به وسیله مینی پلاک‌­ ها ثابت شد. در هر بیمار، پوست سر به­ دقت بالا آورده شد؛ تومور و استخوان معیوب برداشته شد و این کار با دقت فراوان صورت گرفت تا از آسیب به محتویات اربیت جلوگیری شود و برای آنالیز های بافت­ شناسی فرستاده شد. از یک سیستم موقعیت­ یابی در حین عمل استفاده شد تا عمق مرز های رزکشن تومور چک شود و ساختار های حیاتی نیز حفظ گردد.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

تومورهای خوش­خیم نواحی فک، صورت، جمجمه و اربیتال نیازمند رزکشن هستند و متعاقب آن بازسازی­‌های مربوطه برای محافظت از مغز و ناحیه اربیتال نیز نیاز است. ترمیم و بازگرداندن آناتومی و عملکرد نواحی جمجمه و اربیتال، هنگامی که برای یک بازسازی مناسب و مورد قبول از لحاظ زیبایی انجام می­‌شود، چالشی جدی را برای تیم جراحی ایجاد می­‌نماید. ایجاد دوباره انحنای طبیعی پیرامون اربیت و برآمدگی پیشانی به صورت دقیق کار سختی است. بازسازی مناسب دیواره اربیتال نیازمند بازگرداندن صحیح موقعیت چشم و اجتناب از محدودیت عضلات اکسترا اکولار پس از عمل می­‌باشد. چندین ماده و روش­‌های گوناگون برای بازسازی عیوب و نقص‌های مربوط به استخوان جمجمه و اربیتال به شیوه‌ه­ای که زیبایی مناسبی و قایل قبول ایجاد نماید استفاده شده است که شامل استخوان اتوگرافت، استخوان زنوگرافت و تعویض استخوانی است. هرکدام از این مواد مزایا و معایبی دارند. در عمل­‌های بازسازی باتاخیر (ثانویه)، استفاده از پروتز شخصی‌­سازی­‌شده منجر به نتایج عملکردی و زیبایی بسیارخوبی می­‌شود. در این گزارش، نویسندگان برنامه­‌ریزی و روش جراحی و همچنین نتایج عملکردی و زیبایی پروتز­های شخصی­‌سازی­‌شده سفارشی به روش طراحی و ساخت به کمک کامپیوتر(CAD/CAM) را برای بازسازی اولیه در بیماران با تومورهای ناحیه جمجمه و اربیتال توضیح می­‌دهند.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

بیمار در صحبت کردن و خوردن غذاهای جامد دچار مشکل بود و از زمان آسیب­‌دیدگی به رژیم مایع محدود شده‌­بود. یک فایل سی‌تی اسکن از قسمت مفصل گیجگاهی فکی تهیه، داده­‌های سه بعدی در قالب فرمت دایکام بازسازی و جهت طراحی و ساخت پروتز مفصل گیجگاهی فکی به نرم‌­افزار منتقل شدند.

پس از بررسی دقیق مدل آناتومیک از مفصل مندیبولار (که از داده‌های سی‌تی اسکن بیمار تهیه شده بودند) و مدل اولیه­‌ی پروتز، مشخص شد که بدشکلی و اختلال در مفصل گیجگاهی می­‌تواند با تعویض مفصل با استفاده از پروتز شخصی‌سازی‌شده درمان شود. پس از برداشتن قسمت آسیب‌­دیده مفصل گیجگاهی، پروتز شخصی‌سازی‌شده با پیچ­‌هایی با قطر دو میلی متر در محل مورد نظر تثبیت شد.  بلافاصله پس از عمل جراحی دهان بیمار دو و نیم سانتی‌متر باز شد که یک پیشرفت غیرمنتظره به حساب می‌آمد.

پروتز شخصی‌سازی‌شده مفصل گیجگاهی طی عمل جراحی با موفقیت پیوند زده­ شد. حرکات فک پس از دو هفته به صورت طبیعی و بدون درد بود و دهان به میزان سه و نیم سانتی­‌متر قابل باز شدن بود. همچنین رادیگرافی پس از 2 و 18 ماه نشان داد که عملکرد فک بدون نقص بوده و هیچگونه جابجایی و تحلیل رفتن بوجود نیامده‌­است.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”