جراحی هم زمان رزکشن تومور و بازسازی – قسمت سوم

تمامی بیماران تحت عمل فلپ کرونال قرار گرفتند. کرانیوتومی مربوط به نواحی پیشانی و اربیت توسط تیم جراحی فک­ و صورت و جراحی مغز و اعصاب و با استفاده از راهنما های سفارشی مربوط به هر بیمار که به عنوان قالبی برای فلپ استخوانی استفاده شدند، صورت گرفت. در بیمار یک و دو استئوتومی ­‌های موقتی اربیت زایگوما صورت گرفت تا بتوان عضلات تمپورالیس را بیشتر عقب کشید. اتصال استخوان زایگوما به عضله جوشی دست­ نخورده باقی ماند. این امر برای بهبود دسترسی برای کرانیوتومی پتریونی و برای استئوتومی دیواره جانبی اربیت بر اساس راهنما های جراحی بسیار مفید است. بعد از اتمام عمل مغز و متصل نمودن پروتز، زایگومای استئوتومی­ شده به وسیله مینی پلاک‌­ ها ثابت شد. در هر بیمار، پوست سر به­ دقت بالا آورده شد؛ تومور و استخوان معیوب برداشته شد و این کار با دقت فراوان صورت گرفت تا از آسیب به محتویات اربیت جلوگیری شود و برای آنالیز های بافت­ شناسی فرستاده شد. از یک سیستم موقعیت­ یابی در حین عمل استفاده شد تا عمق مرز های رزکشن تومور چک شود و ساختار های حیاتی نیز حفظ گردد.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

تومورهای خوش­خیم نواحی فک، صورت، جمجمه و اربیتال نیازمند رزکشن هستند و متعاقب آن بازسازی­‌های مربوطه برای محافظت از مغز و ناحیه اربیتال نیز نیاز است. ترمیم و بازگرداندن آناتومی و عملکرد نواحی جمجمه و اربیتال، هنگامی که برای یک بازسازی مناسب و مورد قبول از لحاظ زیبایی انجام می­‌شود، چالشی جدی را برای تیم جراحی ایجاد می­‌نماید. ایجاد دوباره انحنای طبیعی پیرامون اربیت و برآمدگی پیشانی به صورت دقیق کار سختی است. بازسازی مناسب دیواره اربیتال نیازمند بازگرداندن صحیح موقعیت چشم و اجتناب از محدودیت عضلات اکسترا اکولار پس از عمل می­‌باشد. چندین ماده و روش­‌های گوناگون برای بازسازی عیوب و نقص‌های مربوط به استخوان جمجمه و اربیتال به شیوه‌ه­ای که زیبایی مناسبی و قایل قبول ایجاد نماید استفاده شده است که شامل استخوان اتوگرافت، استخوان زنوگرافت و تعویض استخوانی است. هرکدام از این مواد مزایا و معایبی دارند. در عمل­‌های بازسازی باتاخیر (ثانویه)، استفاده از پروتز شخصی‌­سازی­‌شده منجر به نتایج عملکردی و زیبایی بسیارخوبی می­‌شود. در این گزارش، نویسندگان برنامه­‌ریزی و روش جراحی و همچنین نتایج عملکردی و زیبایی پروتز­های شخصی­‌سازی­‌شده سفارشی به روش طراحی و ساخت به کمک کامپیوتر(CAD/CAM) را برای بازسازی اولیه در بیماران با تومورهای ناحیه جمجمه و اربیتال توضیح می­‌دهند.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

بیمار در صحبت کردن و خوردن غذاهای جامد دچار مشکل بود و از زمان آسیب­‌دیدگی به رژیم مایع محدود شده‌­بود. یک فایل سی‌تی اسکن از قسمت مفصل گیجگاهی فکی تهیه، داده­‌های سه بعدی در قالب فرمت دایکام بازسازی و جهت طراحی و ساخت پروتز مفصل گیجگاهی فکی به نرم‌­افزار منتقل شدند.

پس از بررسی دقیق مدل آناتومیک از مفصل مندیبولار (که از داده‌های سی‌تی اسکن بیمار تهیه شده بودند) و مدل اولیه­‌ی پروتز، مشخص شد که بدشکلی و اختلال در مفصل گیجگاهی می­‌تواند با تعویض مفصل با استفاده از پروتز شخصی‌سازی‌شده درمان شود. پس از برداشتن قسمت آسیب‌­دیده مفصل گیجگاهی، پروتز شخصی‌سازی‌شده با پیچ­‌هایی با قطر دو میلی متر در محل مورد نظر تثبیت شد.  بلافاصله پس از عمل جراحی دهان بیمار دو و نیم سانتی‌متر باز شد که یک پیشرفت غیرمنتظره به حساب می‌آمد.

پروتز شخصی‌سازی‌شده مفصل گیجگاهی طی عمل جراحی با موفقیت پیوند زده­ شد. حرکات فک پس از دو هفته به صورت طبیعی و بدون درد بود و دهان به میزان سه و نیم سانتی­‌متر قابل باز شدن بود. همچنین رادیگرافی پس از 2 و 18 ماه نشان داد که عملکرد فک بدون نقص بوده و هیچگونه جابجایی و تحلیل رفتن بوجود نیامده‌­است.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

هدف: هدف از این مطالعه ارائه روشی موفقیت­‌آمیز در طراحی و ساخت پروتز مفصل گیجگاهی  Temporomandibular Joint (TMJ) به منظور درمان بیمارانی که با روش­‌های مرسوم و پروتزهای رایج در بازار  قابل درمان نیستند، می‌باشد.

روش­: یک پروتز مفصل گیجگاهی شخصی‌سازی‌شده به روش ساخت افزودنی (پرینت سه‌بعدی) متناسب با آناتومی متقاضی به صورت منحصر‌ به‌ فرد برای وی به منظور جراحی طراحی و ساخته شد.

نتایج: طراحی پروتز متناسب با نیاز بیمار به صورت سفارشی انجام شد. پروتز سفارشی با استفاده از روش پرینت سه بعدی ساخته شد. پروتز مفصل گیجگاهی فکی در طول بیش از دو سال بعد از عمل جراحی (تا زمان ارائه این مطالعه) همچنان عملکردی قابل قبول و مناسب در ناحیه­‌ی مفصل فک داشت.

نتیجه­‌گیری: رویکرد به­‌کار رفته می­‌تواند در درمان اختلالات فکی و مفاصل فک موفقیت­‌آمیز باشد. این روش امکان ساخت پروتز را به صورت سفارشی و کاملا مطابق با آناتومی بیمار فراهم می­‌کند. علاوه بر این استفاده از مدل‌های آناتومیک و مدل پلیمری پروتز به جراح کمک می­‌کند تا پیش از جایگذاری نسبت به جراحی دید کافی داشته باشد و خطرات و ریسک­‌های احتمالی را کم کند. همچنین زمان پروسه­‌ی جراحی در مقایسه با روش‌های رایج کاهش می‌یابد.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”