ساخت افزایشی در جراحی دهان و صورت – قسمت سوم
هدف از این بررسی، برجسته کردن و بحث در مورد دو تکنولوژی در حال ظهور برای بازسازی نقایص استخوانی در جراحی دهان و صورت می‌باشد: 1) مدلسازی سریع و کامپیوتری و ساخت پروتز شخصی‌سازی‌شده برای بازسازی نقص‌های استخوانی بزرگ و 2) بلندی کف سینوس ماگزیلاری به عنوان یک مدل معتبر برای آزمایش رویکرد مهندسی بافت در توانایی روش‌های جراحی تک مرحله‌ای.
در این دو مدل استفاده از درمان‌های سلولی به ویژه استفاده از درمان سلولی بنیادی چربی، موجب ترویج بازسازی و یا ساخت نواحی آسیب‌دیده با استفاده از فعالیت‌های زیستی می‌باشد. در این بررسی فناوری‌های ساخت افزودنی‌های پزشکی مورد بحث قرار گرفته‌است. همچنین بر پتانسیل سازه‌های طراحی شده توسط مهندسی بافت به منظور بازگرداندن نقایص بزرگ استخوانی دهانی و فک بالا در موقعیت‌های تحمل بار توسط جراحی یک مرحله‌ای و یا دو مرحله‌ای، تاکید می‌شود. در حال حاضر اشکال عمده‌ی استفاده از پروتزهای مورد استفاده این است که ظرفیت بارگذاری آنها برای بازسازی ضایعات استخوانی کم است چرا که این پروتزها عمدتا از سیمان استخوانی، چسب، ذرات و گرانول‌ها تولید می‌شوند. به همین دلیل برای ثابت کردن شکل نهایی منطقه‌ی بازسازی نیاز به استفاده از یک مهار کننده می‌باشد. به عبارت دیگر، سازه‌های مهندسی بافت باید ساختار اصلی و پیچیده‌ی زمینه (داربست)، سلول‌ها و عوامل فعال زیستی را به درستی تقلید کنند تا قادر به بهبود عملکرد پیوند و بازگرداندن خواص مکانیکی به بافت آسیب‌دیده باشند.
تکنیک ساخت به روش افزودنی به راحتی و به صورت خودکار با تکنیک تصویربرداری در تولید داربست به مهندسی بافت کمک میکند و همچنین اجازه می‌دهد داربست‌ها در اندازه و شکل کلی و یا به صورت سفارشی برای هر بیمار ساخته‌شود.
استفاده از این تکنیک در درمان نقایص استخوانی فک و صورت همواره با موفقیت همراه بوده‌است.
“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”