یک پروتز مفصل گیجگاهی شخصی‌سازی‌شده، مطابق با آناتومی فک بیمار طراحی شد. سی تی اسکن سر بیمار دریافت شد. از مجموعه تصاویر به دست آمده از سی تی اسکن بیمار، هندسه سه بعدی جمجمه، فک پائین، و فرورفتگی گیجگاهی فوسا به دست آمد. یک پروتز شخصی‌سازی‌شده برای مطابقت با آناتومی طبیعی TMJ چپ بیمار طراحی شد، و از یک جزء کوندیل از جنس تیتانیوم و یک فوسا از جنس پلی‌اتیلن با تراکم بالا، ساخته شد.

طراحی پروتز مفصل گیجگاهی، از یک فوسا که از پلی‌اتیلن با وزن مولکولی بالا ماشین‌کاری شد، و از یک قسمت کوندیل که با تیتانیوم پرینت سه‌بعدی شد، تولید گردید.

قسمت فوسا با استفاده از 6 پیچ، و قسمت کوندیل با استفاده از 5 پیچ با طول‌های 6 تا 8 میلیمتر ثابت شدند.

12 ماه پس از جراحی تعویض TMJ با پروتز، بیمار قادر به باز کردن دهان تا 38 میلیمتر بود، و درجه درد به 7 از 10 رسید. هیچگونه مشکل در جراحی، طی بررسی‌های پزشکی و رادیوگرافی پس از عمل گزارش نشد.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

هدف از مطالعه این پرونده طراحی و ارزیابی کارامدی یک پروتز مفصل گیجگاهی پرینت سه بعدی شده و همچنین به کارگیری این پروتز در درمان مرحله نهایی بیماری آرتوروز TMJ یک بیمار بود. عدم موفقیت پروتز، به صورت شل شدگی و یا شکست زود هنگام، یک عامل مهم محدود کننده در طول عمر کنونی پروتزهای تعویض مفصل فکی است که تحت تاثیر نیرو‌های تماسی مفصل و تنش‌های پروتز ناشی از بارگذاری دینامیکی می‌باشد.

هندسه پروتز به عنوان عامل مهم دخیل در بارگذاری مفصل و بنابراین، شکست فرسایشی و یا شل شدگی در طراحی‌های کنونی است. دانش دقیق از بارگذاری مفصل طی فعالیت‌های روزانه مانند جویدن و یا گاز زدن، برای ارزیابی کارامدی پروتز تعویض مفصل، و همچنین ارزیابی کمی تاثیر طراحی ایمپلنت برعملکرد پروتز، حیاتی می‌باشد.

یک فرد خانوم 48 ساله، مبتلا به آرتوروز نوع 5 در TMJ سمت چپ، در این مطالعه شرکت داده شد. بیمار قادر به بازکردن دهان تا 22 میلیمتر ، و همچنین دارای درجه درد 7 از 10 در مقیاس VAS پیش از جراحی بود. بیمار تحت روش ‌های درمان‌ مرسوم پیشین بهبود نیافته، و خارج از محدوده اندازه و شکل آناتومی معمول پروتز بود. برای این بیمار هیچ گونه پیشینه پزشکی جراحی فک و صورت وجود نداشت.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

پروتز مفصل گیجگاهی، مفصلیست که از یک کوندیل فک پائین (Mandibular condyle)، و گلنوئید گیجگاهی (glenoid fossa)، در استخوان شقیقه تشکیل شده است. جراحی تعویض مفصل با پروتز مفصل فک آخرین مرحله درمان بیماری انحطاط شدید TMJ، شامل آرتوروز، انکیلوز (Ankylose)، تحلیل رفتگی کوندیل، تومور، و سرطان می‌باشد، و زمانی انجام می‌شود که روش‌های درمان سنتی موفقیت آمیز نبوده‌اند. هدف از جراحی تعویض مفصل گیجگاهی کاهش درد، بهبود عملکرد فک، حداکثر شدن قابلیت باز شدن دهان، و افزایش کیفیت زندگیست. در مقایسه با پیوند استخوان لگن و دیگر روش‌های بازسازی، ساختن مفصل گیجگاهی موجب کاهش بیماری به طور اساسی می‌شود.، زیرا عضو دهنده‌ای نیاز نیست، که به مفهوم زمان بستری کوتاه‌تر و بهبود عملکرد سریع بدون نیاز به ترمیم پس از جراحی می‌باشد. هرچند عدم موفقیت‌هایی نظیر شل شدگی پیچ، شکستگی ایمپلنت، آسیب به اعصاب حین جراحی و عفونت با نرخ 14% رخ می‌دهد و به طور ممتد تاثیر معکوس بر طول عمر پروتز دارد.

تولیدات افزایشی، شامل پرینت سه بعدی، با کاهش هزینه پرینترهای موجود و توسعه و پیشرفت تکنولوژی ذوب فلز با لیزر، محبوبیت بسیاری را در سال‌های گذشته کسب کرده. با تبدیل اطلاعات عکسبرداری پزشکی به مدل سه بعدی آناتومی، پروتزهای تعویض مفصل می‌توانند به سادگی، برای هر بیمار به طور سفارشی، مطابق با آناتومی منحصر به فرد هر بیمار طراحی شوند.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

این مطالعه نشان‌دهنده کارایی پروتز شخصی‌‌سازی‌شده‌ای است، که کاملا برای درمان انواع مختلف بیماری‌های مفصل گیجگاهی فکی (TMJ) در مرحله نهایی، مناسب می‌باشد. پروتز‌ مفصل فک استاندارد، در اندازه‌های محدود عرضه می‌شوند، و همگی انواع آناتومی بیماران مراجعه کننده را دربر نمی‌گیرند. هدف از این مطالعه، بررسی دو مورد می‌باشد. اول، طراحی یک پروتز مفصل فک شخصی‌سازی‌شده برای درمان آرتروز مفصل گیجگاهی مرحله آخر یک بیمار ، کاشت پروتز در جمجمه بیمار، و ارزیابی نتیجه درمان تا 12 ماه پس از عمل جراحی. دوم، ارزیابی رابطه و تاثیر تغییر در هندسه کاندیل پروتز، بر پاسخ ایمپلنت به بارگذاری ناشی از جویدن.

یک بیمار خانم چهل و هشت ساله، با آرتروز درجه پنج در مفصل فک سمت چپ، در این آزمایش شرکت داده شد، و یک پروتز برای تطبیق با مفصل طبیعی بیمار طراحی شد. پروتز چاپ سه بعدی شده، و سپس استریل و در جمجمه بیمار کاشته شد، و میزان درد و عملکرد طی 12 ماه پس از جراحی ارزیابی شد. پاسخ پروتز به بارگذاری ناشی از جویدن و گاز زدن، و حداکثر نیروی گاز زدن، به وسیله یک مدل ماهیچه و اسکلت شخصی‌سازی‌شده، اندازه گیری شد. شبیه‌سازی پس از بررسی ضخامت کاندیل، طول گردنه، و کروی بودن سر مفصل انجام شد.

 پس از جراحی جایگذاری پروتز TMJ، میزان درد در مقیاس آنالوگ از عدد 7 از 10 ،تا عدد 1 از 10 کاهش یافت، و قابلیت بازشدن دهان از 22 میلیمتر به 38 میلیمتر افزایش یافت.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

در حین بازسازی نقایص فک فوقانی، نه تنها حفظ یکنواختی آناتومیک و ظاهر مهم است، بلکه بازگرداندن عملکرد بافتی نیز اهمیت دارد. تا به امروز استفاده از روش پیوند استخوانی در جراحی دهان، فک و صورت با هدف بازسازی، به عنوان یک “استاندارد طلایی” مطرح بوده­ است. با این­ حال استفاده از استخوان پیوندی موجب عوارض جانبی برای موضع اهداکننده می‌­شود. یکی دیگر از ضعف­‌های مهم پیوند استخوانی این ­است که آن­ها باید به صورت دستی مطابق با محل نقص ساخته شوند. بنابراین استفاده از روش­‌های درمانی غیرتهاجمی­‌تر در درمان نقص­‌های استخوانی بیشتر ترجیح داده­ می­‌شوند.

مهندسی بافت به عنوان یک جایگزین معتبر برای پیوند استخوان به شمار می­‌آید که هدف آن بازگرداندن نقایص استخوانی ناشی از ضربه، تومور، و یا نقایص مادرزادی می‌­باشد. این روش با اصول مهندسی پزشکی و مهندسی مواد ترکیب شده ­است.

مدل­‌سازی کامپیوتری و تولید سریع پروتز نیازمند اطلاعاتی می­‌باشد، که در طی آن یک تصویر سه بعدی مجازی ایجاد می­‌شود که به منظور ساخت یک نمونه کابردی بالینی به کار می­‌رود. چالش فعلی در درمان این ­است که تعادل مطلوبی بین خواص پروتز و انتخاب موثرترین نوع سلول برقرار شود به­‌طوریکه نسوج بافت (بافت مجدد) را به حداکثر و هزینه‌­ها را به حداقل ممکن برساند و همچنین درد و ناراحتی و فشار را برای بیمار کم کند.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”