بازسازی جمجمه به کمک پروتزهای شخصی‌سازی‌شده – بخش دوم
در حال حاضر یکی از مهمترین و دشوارترین مشکلات بیماران در سراسر جهان، ناکارآمدی یا از دست دادن تمام و یا بخشی از عملکرد یک عضو و یا بافت بدن در اثر ضربه و یا بیماری می‌باشد. به همین دلیل به منظور پاسخگویی به تقاضاهای زیاد برای ایجاد روش‌های جراحی ارتوپدی برای ترمیم و یا جایگزینی مناطق آسیب دیده، لازم است که مواد زیستی، تکنیک‌های پیشرفته‌ی جراحی و استفاده از پروتزهای شخصی‌سازی‌شده را توسعه دهیم.
ترکیبی از مقاومت مکانیکی بالا، چقرمگی بالا، سهولت تولید، مقاومت خوب در برابر تخریب بر اثر خوردگی و هزینه‌ی کم منجر به استفاده‌ی برخی فلزات تحت عنوان مواد زیستی شد که عمدتا در تولید ایمپلنت‌های ارتوپدی کاربرد دارد که تحت فشارهای شدید مکانیکی بدن قرار دارند.
امروزه تیتانیوم و آلیاژهای آن به طور عمده در کاربردهای ارتوپدی به طور موقت و یا دائمی به کار می‌روند. عملکرد ایمپلنت‌های موقت عمدتا در درمان شکستگی‌ها مطرح می‌شود که پس از طی دوره‌ی مشخصی که از پیش تعیین شده‌است از بدن خارج می‌شوند. از طرفی ایمپلنت‌های دائمی جایگزین قطعات بدن شده و نقش آن عضو را برای باقی عمر بیمار بازی می‌کنند.
تیتانیوم یکی از مناسب‌ترین موادی است که برای کاربرد در محیط‌های خورنده و یا در مواردی که نیاز به چگالی پایین می‌باشد، به راحتی استفاده می‌گردد. این ماده دارای استحکام بالا و وزن کم است و همچنین با تشکیل یک لایه‌ی محافظ از اکسید تیتانیوم (TiO2) بر روی سطح فلز دارای مقاومت در برابر خوردگی می‌باشد. در میان آلیاژهای تیتانیوم نیز Ti6Al4V بیشترین کاربرد را در تولید ایمپلنت‌های جراحی دارد.
“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”