فرایند جراحی: ریزکشن دقیقا به طوری که بر روی مدل نمونه اولیه برنامه‌ریزی شده بود، به روش‌های داخل دهانی یا خارح دهانی انجام شد. پروتز سفارشی تیتانیومی که به طور شخصی‌سازی‌شده تولید شده‌بودند بر روی ناحیه‌ای که ریزکشن انجام شده بود قرار گرفتند، و در محل مورد نظر قالب شدند. هیچ گونه تنظیم و شکل‌دهی پلیت نیاز نبود.

پروتزها به وسیله پیچ‌های 2 میلیمتری به طول‌های 8 و یا 10 میلیمتر به استخوان متصل شدند.

پس از عمل جراحی OPG برای چک کردن محل قرارگیری پروتز انجام شد.

پس از عمال جراحی به مدت 7 روز بیماران تحت پوشش آنتیبیوتیک و مسکن درد قرار گرفتند. بخیه دوخته شده پس از 7 روز خارج شد.

طی این مطالعه پارامتر‌های زیر به طور کلینیکی و به وسیله رادیوگرافی مورد ارزیابی قرار گرفتند.

1. زمان لازم برای فرایند جراحی.
2. محل قرارگیری پروتز.
3. اندازه آسیب مورد بازسازی.
4. پیچیدگی جایگذاری.

زمان لازم برای ریزکشن و بازسازی به وسیله پروتز شخصی‌سازی‌شده برای تمامی کیس‌ها کمتر از 3 ساعت بود.

محل قرارگیری شامل التصاق چانه‌ای (Mandibular symphysis) تا بدنه مندیبل (Mandibular body) در بیمار 1، از زاویه مندیبل تا بدنه مندیبل برای بیمار 2 ،و از زاویه تا زاویه مندیبل برای بیمار 3 بود.

بیماران 1 و 2 دارای آسیب با سایز متوسط بودند ،و بیمار 3 دارای آسیب با سایز بزگ بود.

 در بیمار 3 باز شدگی زخم به اندازه 1.5 سانتیمتر پس از جراحی وقوع یافت، که همراه با خروج هیچ عفونتی نبود و هیچ گونه نشانه‌ای از عفونت وجود نداشت. این زخم با درمان موضعی برطرف شد.

 

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

این مطالعه در دپارتمان جراحی دهان فک و صورت بیمارستان و کالج Sharad Pawar Dental بین اکتبر 2007 و اکتبر 2009 به انجام رسیده است. سه بیمار که پس از قطع و برش فک پائین و از دست دادن بافت سخت، ملزم به بازسازی آسیب ایجاد شده بودند، در این مطالعه شرکت داشتند. هرسه بیمار برای انجام فرایند جراحی، شامل برش و ریزکشن بخشی از فک و صورت، و سپس بازسازی و اصلاح آسیب حاصل از جراحی قبلی به کمک پروتزهای شخصی‌سازی شده مناسب تشخیص داده‌شدند.

هیچ کدام از بیمار‌ها درگیر شرایط سیستماتیک نبودند. مبتلایان به بیماری‌های با احتمال بالای ابتلای مجدد به بیماری، همچون بیماری‌های بدخیم و حساسیت شناخته شده به متریال پروتز از این تحقیق حذف شدند.

بیمار 1

یک بیمار خانوم 27 ساله که از تورم در سمت راست پائین دهان به مدت 8 الی 9 ماه رنج می‌برد، معرفی شد. تورم از یک برجستگی کوچک شروع شد و به تدریج به اندازه حال حاضر بزرگ شد. بیمار همچنین به خاطر از دست دادن دندان‌های تحتانی پائین طی 2 تا 3 ماه اخیر ناراضی بود.

آسیب شناسی بافتی که بر روی نمونه بافت برداشته شده (Biopsy) انجام شد، سفت شدن و آهکی شدن (Calcifying) کیست دندانی اپیتلیال یا بافت پوششی (Epithelial odontogenic cyst) را تشخیص داد. با توجه به گسترش و شدت آسیب و جراحت موجود، که نوع درجه دوم از بیماری آملوبلاستوما (Ameloblastoma_نوعی تومور مندیبل) می‌باشد، برای بیمار طرح درمان ریزکشن بخشی از بافت در نظرگرفته شد.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

عالی‌ترین هدف پس از هرگونه قطع عضو آسیب دیده بدن، از جمله رزکشن تومور فک نه تنها عملکرد صحیح آن می‌باشد، بلکه فراهم کردن یک بازسازی عملکردی و زیبایی از آن، که با حداقل مشکل سلامتی مواجه باشد نیز، مورد توجه است. در اختیار داشتن تجهیزات بازسازی گوناگون برای پزشکان جراح از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است. عموما در هر عمل جراحی باید از تکنیک‌هایی با کمترین پیچیدگی که بیش‌ترین احتمال موفقیت برای بیمار را در پی دارد، استفاده شود.

بسیاری تکنیک بازسازی مرسوم در دسترس می‌باشد، که دارای مضرات ذاتی می‌باشند:

• دشواری تخمین میزان آسیب، پیش از جراحی.
• پیوند استخوانی و پیوند‌های میکرو عروقی با شیوع بیماری در عضو دهنده همراه هستند.
• محدودیت در اندازه و شکل متریال.
• طولانی شدن مدت زمان عمل جراحی.
• از بین رفتن زیبایی بیمار، ناشی از طبیعت بسیار پیچیده جراحی، و همچنین نیاز به مهارت بالای جراح.
• زمان صرف شده در اتاق عمل برای فرم‌دهی مجدد پلیت و پیوند استخوانی.
• دشواری در دستیابی به شکل و فرم مناسب فک و صورت، به وسیله تطابق‌دهی پروتز با آناتومی در حین جراحی، به دلیل عدم وجود دید کافی از آناتومی فک و صورت.
• فرایند مدل‌سازی و فرم‌دهی پروتز در حین جراحی، موجب دشواری و فشار زیاد عمل جراحی می‌شود.
• ریسک‌های محتمل شامل بیرون‌زدگی پلیت از پوست، شکستگی پلیت و پیچ، و شل شدن یا عفونت پیچ می‌باشد.
• استفاده نامناسب و یا غیر معمول از پلیت ممکن است منجر به تفکیک و از کار افتادگی بافت نرم و عفونت شود.
• خمش متکرر پلیت ممکن است دلیل شکستگی پلیت باشد.
• به طور معمول پلیت‌های از پیش ساخته‌شده به طور جانبی در محل آسیب دیدگی قرار می‌گیرند، که شکاف آسیب را پر نمی‌کند و منجر به حرکت و جابه‌جایی ناخواسته استخوان‌ها شده و تنش وارد بر پروتز را منجر می‌شود.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

یک پروتز مفصل گیجگاهی شخصی‌سازی‌شده، مطابق با آناتومی فک بیمار طراحی شد. سی تی اسکن سر بیمار دریافت شد. از مجموعه تصاویر به دست آمده از سی تی اسکن بیمار، هندسه سه بعدی جمجمه، فک پائین، و فرورفتگی گیجگاهی فوسا به دست آمد. یک پروتز شخصی‌سازی‌شده برای مطابقت با آناتومی طبیعی TMJ چپ بیمار طراحی شد، و از یک جزء کوندیل از جنس تیتانیوم و یک فوسا از جنس پلی‌اتیلن با تراکم بالا، ساخته شد.

طراحی پروتز مفصل گیجگاهی، از یک فوسا که از پلی‌اتیلن با وزن مولکولی بالا ماشین‌کاری شد، و از یک قسمت کوندیل که با تیتانیوم پرینت سه‌بعدی شد، تولید گردید.

قسمت فوسا با استفاده از 6 پیچ، و قسمت کوندیل با استفاده از 5 پیچ با طول‌های 6 تا 8 میلیمتر ثابت شدند.

12 ماه پس از جراحی تعویض TMJ با پروتز، بیمار قادر به باز کردن دهان تا 38 میلیمتر بود، و درجه درد به 7 از 10 رسید. هیچگونه مشکل در جراحی، طی بررسی‌های پزشکی و رادیوگرافی پس از عمل گزارش نشد.

 

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”

پروتز مفصل گیجگاهی، مفصلیست که از یک کوندیل فک پائین (Mandibular condyle)، و گلنوئید گیجگاهی (glenoid fossa)، در استخوان شقیقه تشکیل شده است. جراحی تعویض مفصل با پروتز مفصل فک آخرین مرحله درمان بیماری انحطاط شدید TMJ، شامل آرتوروز، انکیلوز (Ankylose)، تحلیل رفتگی کوندیل، تومور، و سرطان می‌باشد، و زمانی انجام می‌شود که روش‌های درمان سنتی موفقیت آمیز نبوده‌اند. هدف از جراحی تعویض مفصل گیجگاهی کاهش درد، بهبود عملکرد فک، حداکثر شدن قابلیت باز شدن دهان، و افزایش کیفیت زندگیست. در مقایسه با پیوند استخوان لگن و دیگر روش‌های بازسازی، ساختن مفصل گیجگاهی موجب کاهش بیماری به طور اساسی می‌شود.، زیرا عضو دهنده‌ای نیاز نیست، که به مفهوم زمان بستری کوتاه‌تر و بهبود عملکرد سریع بدون نیاز به ترمیم پس از جراحی می‌باشد. هرچند عدم موفقیت‌هایی نظیر شل شدگی پیچ، شکستگی ایمپلنت، آسیب به اعصاب حین جراحی و عفونت با نرخ 14% رخ می‌دهد و به طور ممتد تاثیر معکوس بر طول عمر پروتز دارد.

تولیدات افزایشی، شامل پرینت سه بعدی، با کاهش هزینه پرینترهای موجود و توسعه و پیشرفت تکنولوژی ذوب فلز با لیزر، محبوبیت بسیاری را در سال‌های گذشته کسب کرده. با تبدیل اطلاعات عکسبرداری پزشکی به مدل سه بعدی آناتومی، پروتزهای تعویض مفصل می‌توانند به سادگی، برای هر بیمار به طور سفارشی، مطابق با آناتومی منحصر به فرد هر بیمار طراحی شوند.

“نقل مطالب با ذکر منبع بلامانع است”