بایگانی برچسب برای: ایمپلنت اختصاصی

بازسازی مفصل فک به کمک مفصل مصنوعی فک شخصی‌سازی‌شده و شبیه‌ساز جراحی در یک مرحله جراحی – قسمت دوم

همان‌طور که در بخش قبل عنوان شد عموما جراحی بازسازی مفصل فک در دو مرحله صورت میگرفته است: مرحله اول شامل رزکسیون کاندیل مفصل گیجگاهی و قرار دادن یک اسپیسر و سپس بازسازی ثانویه چند هفته یا ماه پس از آن. بازسازی در این روش بر اساس تصاویر سی‌تی‌اسکن گرفته شده پس از جراحی و آماده سازی یک پروتز برای فیت شدن در ناحیه کاندیل و گلنوئید فسا ریزکت شده انجام می‌گیرد.

روش خارج سازی انکیلوز و بازسازی مفصل فک در یک مرحله جراحی به دو شیوه قابل انجام است. در روش اول از مفصل مصنوعی آماده (غیرشخصی‌سازی‌شده) و در روش دوم از مفصل مصنوعی سفارشی و شخصی‌سازی‌شده بر اساس مدل استئولیتوگرافی سه‌بعدی بازسازی شده از تصاویر سی‌تی‌اسکن بیمار استفاده می‌شود. در این تحقیق ۵ بیمار مورد مطالعه از روش دوم که استفاده از پروتز سفارشی و طراحی جراحی به صورت مجازی و از طریق جلسات اینترنتی بین طراحان و جراح استفاده کرده‌اند. با مشخص شدن محدوده پروتز طراحی به صورت سه‌بعدی تبدیل می‌شود. هر یک از سوراخ‌های پیچ‌‌های فیکسیشن با حفظ فاصله از ساختاری‌های حیاتی و بر روی بهترین نقاط ممکن برای فیکسیشن پروتز بر روی استخوان طراحی‌ می‌شود. طول پیچ‌های مورد نیاز اندازه‌گیری می‌شود تا پیچ‌های بایکورتیکال با اطمینان مورد استفاده قرار گیرند.

در زمان بستری بیماران از سیستم فیکسیشن داخل دهانی IMF الاستیک برای ۳ روز استفاده کردند. بیماران هر روز ۳ نوبت ۱۰ دقیقه ای و به مدت ۶ ماه  از ابزار ترابایت (ابزار کمک حرکتی برای مفصل فک) استفاده کردند. بخیه‌ها در اولین بازبینی ۱۰ روز پس از جراحی باز شدند.

فالو‌اپ بیماران به مدت حداقل ۶ ماه انجام شد. از بین ۵ بیمار، ۴ مورد یک مرحله جراحی انجام دادند و یکی از بیماران طی دو مرحله جراحی شد. میانگین باز شدن دهان از 0.6 میلیمتر قبل از جراحی تا ۲۵ میلیمتر پس از آن افزایش یافت (بازه ۲۳ تا ۲۷ میلیمتر)، و عوارض جراحی‌ها ناچیز‌ بود. این روش درمانی جدید قابلیت درمان موثر انکیلوز مفصل گیجگاهی فکی را در یک مرحله جراحی دارد. کاهش تعداد جراحی‌ها و بستری شدن بیمار در بیمارستان با نتایج درمانی مشابه روش دومرحله‌ای مهمترین مزیت‌های این روش به شمار می‌روند.

 

درمان انکیلوز مفصل فک به کمک مفصل مصنوعی فک شخصی‌سازی‌شده و شبیه‌ساز جراحی در یک مرحله جراحی – قسمت اول

درگیر شدن مفصل گیجگاهی فکی (TMJ) به انکیلوز مفصل فک شرایطی ناتوان‌کننده و دشوار است. این بیماری در اثر استخوانی شدن یا چسبندگی بافتی اجزاء مفصل به‌وجود آمده و عملکرد فک و دهان را با محدودیت مواجه می‌کند. در صورت باز شدن کمتر از ۵ میلیمتر دهان به دلیل انکلیوز، به عنوان انکیلوز کامل شناخته می‌شود که به طور معمول در دهه اول یا دوم زندگی بروز پیدا می‌کند. دلایل ابتلا شامل صدمات، عفونت‌ها یا مشکلات سیستمی از جمله  آرتریت می‌شود اما سازوکار و مکانیسم عود و تشکیل دوباره آن پس از جراحی  به صورت دقیق مشخص نیست.

روش‌های درمان این بیماری عموما دشوار بوده و نتایج آن‌ها غیر قابل پیش بینی است و تشکیل مجدد انکیلوز و بازگشت بیماری پرتکرار و متداول است. تکنیک‌های مختلفی برای درمان این مشکل تا کنون گزارش شده است اما هیچکدام نتایج کاملا رضایت بخش نداشته اند. هدف از جراحی حذف ریشه‌ای یا نسبی توده انکیلوز، جلوگیری ازعود مجدد و بازگشت بیماری و بازیابی عملکرد و قابلیت حرکتی فک می‌باشد. به طور سنتی، مفاصل به وسیله پروتز‌های آماده بازسازی می‌شوند و یا پروسه جراحی طی دو عمل جراحی انجام می‌شود به این صورت که پس از جدا کردن انکیلوز مجددا از ناحیه مفصل سی‌تی‌اسکن گرفته شده و مطابق آن مدل استریولیتوگرافی ‌ای ساخته می‌شود که در طراحی پروتز نهایی مورد استفاده قرار گرفته و در جراحی دوم در داخل بدن کاشته می‌شود. در این مطالعه ما تکنیکی را برای خارج سازی انکیلوز و بازسازی مفصل در یک جراحی و به کمک پروتز مفصل شخصی‌سازی‌شده با طراحی مجازی ارائه و توصیف می‌کنیم.

در بین سال‌های ۲۰۱۰ تا ۲۰۱۲  تعداد ۵ بیمار مبتلا به انکیلوز مفصل فک تحت این جراحی تک مرحله بازسازی مفصل قرار گرفتند. از تمامی ‌آن‌ها تصاویر سی‌تی‌اسکن با کیفیت بالا قبل از جراحی تهیه شد. طی یک جلسه وب کنفرانس بین‌المللی بین جراح و مهندس طراح، روند خارج‌سازی انکیلوز مفصل فک به صورت مجازی و بر روی مدل باز‌سازی شده جمجمه از طریق تصاویر سی‌تی‌اسکن انجام شد. همچنین گاید‌های برش و پروتز‌های سفارشی به صورت مجازی طراحی شدند و به کمک روش‌های طراحی و تولید به کمک کامپیوتر (CAD/CAM) در طی ۶ هفته و با دقت بالا ساخته شدند.

در بخش بعد جزئیات مربوط به طراحی و نتایج این تحقیق بیان خواهد شد.

پروتز ساب‌پریوستئال تولیدشده به روش افزایشی – قسمت دوم

مواد

پروتز ساب‌پریوستئال و میله موقت به روش افزایشی و از جنس تیتانیوم گرید ۲۳ ELI (بین نشینی فوق‌العاده کم) تولید می‌شوند.

 

جایگذاری

در حالی که بیمار تحت بیهوشی عمومی یا موضعی است، یک برش کرستال در یک میلی‌متری انتهای مرز مخاطی ایجاد می‌شود، در حالی که برش‌های شل‌کننده در میانه و پشت غده ایجاد می‌شوند (شکل ۳). دیسکسیون فلپ ساب‌پریوستئال در مناطق باکال و کام انجام می‌شود.

AMSIJI ها از چپ و راست فیت می‌شوند؛ به خاطر دقیق بودن اندازه‌ها، ممکن است نیاز به کمی فشار باشد.

سازه میله موقتی با استفاده از یک پیچ‌گوشتی شش ضلعی از هر نوعی که مورد ترجیح دندان‌پزشک است متصل می‌شود. لود جویدن برای دو ماه کاهش می‌یابد تا امکان استئو اینتگریشن بدون مزاحمت با بارگذاری پیش رونده فراهم شود.

پتانسیل پری ایمپلنتایتیس با تکنیک ارائه شده در اینجا حفظ می‌شود. امکان شیوع موکوزیت پری اباتمنت وجود دارد، که با قطع اتصال اباتمنت با قاب اصلی از طریق بریدن چهار بازو به کمک ابزار چرخان برطرف می‌شود. این کار در مناطقی انجام می‌شود که مشخصا ضعیف طراحی شده‌اند تا برش تسهیل شده و در نتیجه از التهاب استخوان و مخاط جلوگیری شود. تعدادی از اباتمنت‌ها می‌توانند پیش از شکست سیستم برداشته شوند.

در حالی که پروتزهای زایگوما می‌توانند نرخ ماندگاری بالینی ۷/۹۶٪ داشته باشند، همچنین می‌توانند منجر به سینوزیت، عفوتا بافت نرم و فیستول اورونازال شوند و به‌لحاظ فنی برای متخصص پروتز و تکنسین آزمایشگاه چالش‌برانگیز باشند.

در عوض، AMSJI ها یک رویکرد پروتزی جایگزین را برای موارد آتروفی استخوانی شدید ارائه می‌دهند. این رویکرد مهندسی معکوس پروتز محور شخصی‌سازی‌شده از استفاده از گرافت استخوانی جلوگیری کرده و امکان بازیابی عملکردی فوری را در یک جلسه جراحی فراهم می‌کند. این موضوع که آیا چارچوب تیتانیومی سفت‌شده با پیچ و شخصی‌سازی‌شده با اباتمنت‌های جداشدنی عملکرد بهتری از چارچوب ویتالیومی تولیدشده از طریق تکنیک لاست واکس دارد یا خیر هنوز به‌لحاظ بالینی اثبات نشده‌است.

AMSIJI ها همان پروتز ساب‌پریوستئال تولیدشده به روش افزایشی هستند.

 

پروتز ساب‌پریوستئال تولیدشده به روش افزایشی – قسمت اول

نزدیک به ۵۶٪ از بیماران دارای پروتزهای درون کاشت دچار پري ايمپلنتايتيس می‌شوند که درنهایت منجر به ازبین رفتن فیکسچر می‌شود. از میان دلایل متعدد پري ايمپلنتايتيس، اکثرشان به‌صورت بالینی قابل کنترل نیستند. تحلیل استخوان فک بالا، چه همراه با ازبین رفتن ایمپلنت باشد و چه از آتروفی ناشی از عدم استفاده نشات گرفته باشد چالش عمده‌ای محسوب می‌شود. راه‌حل‌های کنونی شامل روش All-on-4 است وقتی استخوان کافی در جلوی سینوس‌های فک بالا وجود دارد؛ ایمپلنت‌های زایگومای چهارگانه یا زایگوما در کنار ایمپلنت‌های دهانی مرسوم در آلوئول؛ و گرافت استخوانی همراه با آگمنت کف سینوس و گرافت‌های آنله باکالی و درون کاشت (مجدد)‌ متعاقب ایمپلنت.

هدف این یادداشت فنی ارائه مفهوم نوآورانه پروتز ساب‌پریوستئال تولیدشده به روش افزایشی (ASMSJI ها) است. مجموعه داده‌های دیجیتال مربوط به فک بیماران و آزمون موم در اکلوژن برای قسمت‌بندی استخوان و قوس‌های دندانی، برای طراحی یک قاب ساب‌پریوستئال و اباتمنت‌ها در موقعیت بهینه نسبت به قوس دندانی و برای طراحی سوپرا استراکچر استفاده می‌شوند. پروتزها و سوپرا استراکچر به صورت سه‌بعدی و با استفاده از آلیاژ تیتانیوم پرینت می‌شوند. دندان مصنوعی موقت با استفاده از پلیمر به‌صورت سه‌بعدی پرینت می‌شود. ASMSJI ها رویکردی جایگزین برای بیمارانی که از آتروفی استخوان فکی شدید رنج می‌برند ارائه می‌دهند. این گزارش به استفاده از این تکنیک برای بازسازی کامل فک بالا اشاره دارد، اما با دیفکت‌های جز‌ئی در هر کدام از فک‌ها و دیفکت‌های گسترش‌یافته پس از ریزکشن نیز می‌توان ا استفاده از همین تکنیک برخورد کرد. این رویکرد مهندسی معکوس پروتز محور شخصی‌سازی‌شده از استفاده از گرافت استخوانی جلوگیری کرده و با یک جلسه جراحی بازیابی کامل و فوری عملکردی را فراهم می‌کند.

پروتز ساب‌پریوستئال در دو بخش طراحی شده که روی آن یک میله شخصی‌سازی‌شده متصل‌کننده موقت که با پیچ نگه داشته می‌شود سوار شده‌است. یک پروتز موقت پرینت سه‌بعدی شده طراحی می‌شود. قسمت پروتز ساب‌پریوستئال معمولا سه (گاهی اوقات چهار) اباتمنت دارد که با چهار بازو به قاب اصلی فیکس شده‌اند. قاب اصلی عموما دو اکستنشن روی ستونک‌های میدفیس دارند که به هر یک سه پیچ استئوسنتر می‌خورد. رابط بین فلنج‌ها و سطح استخوانی می‌تواند متخلخل (اسکفولدی) ساخته شود تا استئو اینتگریشن را بهبود دهد.

بازسازی صدمات پیچیده استخوان زایگوما و گونه به کمک پروتز زایگوما قرینه‌سازی‌شده و ساخت افزایشی تیتانیومی – قسمت دوم

طراحی پروتز

برای طراحی پروتز زایگوما از تکنیک قرینه‌سازی استفاده شد که به وسیله از ناحیه سالم صورت برای جایگزینی ناحیه صدمه دیده استفاده شد. مراحل این قرینه سازی در تصاویر مشخص است. در ابتدا فایل stl مدل صدمه دیده به دو قسمت تقسیم شد. سمت آسیب دیده از مدل حذف شده و با سمت سالم (سمت راست صورت) جایگزین شد. در مرحله بعد دو قسمت سالم به وجود آمده ادغام شدند. هر گونه فضای خالی و گپ ایجاد شده به کمک عملیات wrapping از بین رفت. به کمک عملیات حذف بولین (تفریق دو حجم) مدل نهایی به وجود آمده از مدل اولیه دارای صدمه دارای تومور قالب پروتز گونه بوجود آمد. این طراحی در قالب فایل stl وجهت تولید ذخیره شد.

 

نتایج:

نتایج به دست آمده از آنالیز مرحله اول که در آن صورت بازسازی شده با صورت قرینه سازی شده به صورت مجازی مقایسه شد، میانگین انحراف ایجاد شده در حدود ۶۵/۱ میلیمتر در سمت خارج و میانگین حدود ۵۵/۱ میلیمتر به سمت داخل صورت بود. در مرحله دوم آنالیز، مدل فیزیکی بازسازی شده با صورت قرینه‌سازی شده مقایسه شده که اختلاف بوجود آمده زیر ۸۲/۱ میلیمتر در سمت خارجی . ۸۶/۳ – میلیمتر در سمت داخلی صورت بود. میزان تفاوت بیشتر اندازه‌گیری شده در حالت دوم (مقایسه نتیجه نهایی با مدل فیزیکی تولید شده در مقایسه با مدل مجازی) به دلیل امکان بروز خطا و عدم دقت کافی هم در ساخت و هم در اسکن چهره است.

در بررسی پروتز تولید شده با جایگذاری روی مدل پروتوتایپ تولید شده نحوه فیت شدن پروتز کاملا بدون ایراد، قرینه‌سازی خوب و نتیجه زیبایی نهایی رضایت بخش بود. ارزیابی جایگذاری پروتز بر روی مدل آناتومیک اطلاعاتی حیاتی در مورد نحوه اجرای قرارگیری پروتز بر روی صورت بیمار در اختیار می‌گذارد.همچنین نتایج این ارزیابی اطلاعاتی بسیار ضروری در مورد بررسی جایگذاری پروتز در داخل بدن و ارزیابی‌های آینده برای بررسی کارایی این پروتز در اختیار می‌گذارد.

در آخر نویسندگان به این جمع‌بندی می‌رسند که پروتز تیتانیومی طراحی‌ شده به روش قرینه‌سازی و ساخته شده به روش ساخت افزایشی نیاز‌های زیبایی، عملکردی و مکانیکی مورد نیاز برای بازسازی کارآمد استخوان‌های گونه و زایگوما رو فراهم می‌کند. این روند طراحی ارائه شده می‌تواند برای سایر بازسازی‌های استخوانی نیز کارآمد باشد.

بازسازی صدمات پیچیده استخوان زایگوما و گونه به کمک پروتز میدفیس قرینه‌سازی‌شده و ساخت افزایشی تیتانیومی – قسمت اول

بازسازی ضایعات پیچیده زایگوما به دلیل نیاز به بازسازی طبیعی برآمدگی صورت و همینطور قرینه‌سازی ساختار آن چالشی در جراحی محسوب می‌شود. به طور کلی، روش‌های متنوعی برای بازسازی صدمات گونه و زایگوما وجود دارد که تمام آن‌ها به ندرت خصوصیات عملکردی و زیبایی مورد نیاز را فراهم میکنند.هدف این مطالعه ارائه روندی سیستمی و یکپارچه برای بازسازی صدمات استخوانی پیچیده گونه، به وسیله پروتز میدفیس تیتانیومی در چندین گام از اسکن بیمار تا تولید پروتز می‌باشد، به نحوی که زیبایی و قرینگی مناسبی برای صورت ایجاد شود.

موفقیت بلندمدت و تاثیرگذاری این ایمپلنت‌ها به فاکتور‌های متفاوتی از جمله طراحی، ماده سازنده ایمپلنت‌، دقت، بررسی بایومکانیکی، روند تولید و البته مهارت جراح بستگی دارد. به صورت کلی روش بازسازی قرینه‌سازی یکی از رایج‌ترین روش‌های در طراحی پروتزهای پزشکی محصوب می‌شود. با این روش امکان شبیه‌سازی ناحیه صدمه دیده با ناحیه سالم و حفظ قرینگی و ساختار آناتومیک امکان پذیر می‌شود.  آلیاژ تیتانیوم Ti6Al4V ELI به دلیل داشتن نسبت استحکام به وزن بالا، مقاومت سایشی زیاد و خواص مکانیکی مناسب یکی از محبوب‌ترین بایومتریال‌ها به حساب می‌آید. تیتانیوم و آلیاژ‌های آن در مقایسه با سایر بایومتریال‌های فلزی از جمله کبالت کروم و فولاد‌ خواص زیست‌سازگاری بسیار عالی‌ دارند.

نتایج این تحقیق نشان می‌دهد این پروتز میدفیس تیتانیومی از نظر زیبایی و زیست‌سازگاری نتیجه ای بسیار عالی دارد. پروتز سفارشی طراحی شده به روش قرینه سازی با دقت بالا بر روی نایحه صدمه فیت شد و ناحیه تومور را با کمترین میزان عدم تطابق (با تطابق بالا) بازسازی کرد. علاوه بر این نتیجه به دست آماده از آنالیز دو بعدی که از طریق پروتوتایپ تولید شده به دست آمد نشان‌دهنده دقت بالا و زیر ۲ میلیمتر بود به همین دلیل پروتز طراحی شده از نظر جایگذاری بدون خطا، قرینه‌سازی مطلوب و نتیجه زیبایی راضی‌کننده‌ای به همراه داشت. مطمئنا پروتز‌های تیتانیومی طراحی شده به روش قرینه‌سازی و تولید شده به روش ساخت افزایشی می‌توانند به عنوان روش جایگزین عملی برای بازسازی صدمات پیچیده ناحیه گونه در نظر گرفته شوند.

 

پروتز مندیبل شخصی‌سازی شده سه‌بعدی جهت بازسازی صدمات پیچیده فک پایین – قسمت سوم

نتایج و جمع‌بندی

بهبود چشمگیری در درد، جویدن، تکلم، فعالیت، تفریحات، شرایط روحی، اضطراب و کیفیت زندگی بیماران مشاهده شد. قرینه‌بودن صورت و اکلوژن بیماران با بازشوندگی کافی و حرکت جانبی (لترال) فک بدون انحراف در حین حرکت حاصل شد. این تحقیق نشان داد توسعه سیستم‌های طراحی و تولید به کمک رایانه در باز‌سازی‌های فک و صورت، نتایج جراحی را تا حد زیادی بهبود داده‌است، زیرا ابعاد و کانتور (هندسه سطح خارجی) پروتز می‌تواند با توجه به نیاز بیمار و تشخیص جراح شخصی ‌سازی شود. در سال ۲۰۱۶ لی و همکارانش در مطالعه‌ای جراحی بایمکس و بازسازی فک پایین به کمک پروتز مندیبل پرینت سه‌بعدی به روش ساخت افزایشی با پرتو الکترونی را مورد بررسی قرار دادند که نتایج موفقیت‌آمیزی از بازیابی عملکرد و زیبایی فک پایین به همراه داشت.  آن‌ها در این مطالعه ۲ عدد اباتمنت به طراحی مجازی خود اضافه‌کردند که به این روش امکان بازسازی دندا‌نها به کمک پروتز‌های دندانی فراهم شود.

نتایج جراحی به دست آمده در این مطالعه، نشان داد رضایت بیماران از نظر زیبایی، حرکات فک و اکلوژن تا حد زیادی با استفاده از روش بازسازی به کمک پروتز‌های سفارشی جلب شده است. ایمپلنت‌های دندانی یکپارچه قرار گرفته بر روی پروتز امکان بازیابی دندان‌ها رو فراهم کرد. عملکرد طبیعی فک بدون درد و بدون اثر مشهودی از اینسیژن حاصل شد. همچنین بازسازی راستا و بوردر تحتانی فک پایین و در نتیجه‌ی آن بازیابی شکل فک پایین به صورت کامل انجام شد.

مطالعات و بررسی‌های بیشتری با تعداد بیماران بیشتر و طراحی‌ها و ساختار‌های متنوع تر پروتز‌های تولید شده به روش ساخت افزایشی مورد نیاز است. به علاوه عکس‌العمل بافت نرم اطراف پروتز فک تیتانیومی نیاز به تحقیقات بیشتری دارد.

به نظر می‌آید پروتز مندیبل شخصی‌سازی شده برای بازسازی دقیق استخوان فک پایین با ظرافت بیشتر بسیار مفید است. کانسپت استفاده از  پروتز‌های سفارشی به کمک طراحی سه‌بعدی و مجازی درمان و مدل استئولیتوگرافی و طراحی و تولید به کمک رایانه باعث پیشرفت بسیار زیای در بازیابی استخوان مندیبل شده و دربه دست آمدن پروفایل صورت خوب، زیبایی و بازسازی دندان‌ها و جلوگیری از عوارض شدید مربوط به جراحی آتوگرفت کمک کننده خواهد بود.

پروتز مندیبل شخصی‌سازی شده سه‌بعدی جهت بازسازی صدمات پیچیده فک پایین – قسمت دوم

انتخاب بیماران

این مطالعه بین ژانویه ۲۰۱۷ تا ژانویه ۲۰۱۸ صورت گرفته است. در مجموع ۷ بیمار که برای درمان ضایعه فک پایین خود به مرکز درمانی ما مراجعه کرده و با درمان به روش گرفت استخوانی آتوگرفت موافقت نکرده بودند، تحت درمان به کمک پروتز مندیبل شخصی‌سازی‌شده قرار گرفتند. با استفاده از اطلاعات سی‌تی‌اسکن سه‌بعدی آنها طراح درمان به صورت سه‌بعدی و مجازی برای این بیماران انجام شد. این مطالعه شامل ۴ کیس آملوبلاستوما فک پایین، ۲ کیس انکیلوز مفصل گیجگاهی و یک کیس استئوکندرم کاندیل بود. تمام بیماران از نظر تغییرات درد، توانایی جویدن، مکالمه، فعالیت، تفریح، حالت روحی و اضطراب پس از شش ماه از جراحی مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفتند. پرسشنامه کیفیت زندگی شامل شرایط زیبایی صورت و عملکرد فک در کنار کیفیت زندگی را شامل می‌شد.

 

روند طراحی:

ابتدا یک سی‌تی‌اسکن با کات ظریف توسط دستگاه اسکنر ۶۴ اسلایسه از بیماران تهیه شد. اطلاعات مربوطه به فورمت دایکام ذخیره شده و به یک سیستم شامل نرم‌افزای مربوط به طراحی و ساخت به کمک رایانه انتقال یافت . به کمک نرم‌افزار، اطلاعات تصاویر سی‌تی‌اسکن برای بازسازی سه‌بعدی در نماهای اکشیال، کرونال و سجیتال تبدیل شد.

از طریق یک جلسه آنلاین بین جراحان و مهندسین نرم افزارپزشکی که طی آن هر دو گروه تصاویر یکسان مربوط به نرم افزار شبیه‌سازی جراحی را مشاهده می‌کردند نظرات و موارد مورد نظر جراح توسط مهندسین پزشکی بر روی طرح درمان و طراحی پروتز اعمال شد. اسکن سه‌بعدی از نظر قرینگی ظاهری مورد بررسی قرار گرفت و تنظیم شد. طراحی از طریق قرینه‌سازی سمت آسیب ندیده صورت بر روی ناحیه‌ای که نیاز به بازسازی داشت انجام شد.

 

جراحی

به وسیله یک برش مناسب ناحیه دیفکت اکسپوز شد. سپس به کمک یک پروتز شخصی‌سازی‌شده سه بعدی  از جنس آلیاژ تیتانیوم Ti6Al4V-ELI و پروتز فسا از جنس پلی‌اتیلن UHMWPE ناحیه دیفکت بازسازی شد. به کمک طراحی قسمت گلنویید فسا شرایط قرارگیری مناسب قسمت مندیبل پروتز بر روی آن فراهم شد و از آسیب رسیدن به قسمت میانی فسا کرانیال یا تحلیل استخوان فسا جلوگیری شد. چربی زیرپوستی  بین دو قسمت مفصل مفصل برای تسهیل حرکت مفصل قرار گرفت.

جمع بندی و نتایجاین تحقیق را در بخش بعدی مطالعه کنید.

 

پروتز شخصی‌سازی شده سه‌بعدی جهت بازسازی مندیبل – قسمت اول

بازسازی ساختار استخوان‌های فک، صورت و جمجمه حتی برای جراحان باتجره کاری چالشی و دشوار است. هدف اصلی بازسازی صدمات این ناحیه بازیابی عملکرد و ظاهر می‌باشد. استاندارد طلایی درمان این مشکلات استفاده از آتوگرفت‌ها است، که این روش با محدودیت‌ها متعدد از جمله عدم دسترسی به محل مناسب برای برداشت استخوان با ابعاد و هندسه مناسب به ویژه در مورد صدمات بزرگ، مشکلات برداشت گرفت، صدمه دیدن محل برداشت گرفت، عدم رضایت بیماران، احتمال عفونت در محل برداشت و کاشت گرفت، افزایش مدت زمان جراحی، نیاز به افزایش اعضای متخصص تیم جراحی و تحلیل گرفت استفاده شده مواجه است. با توجه به محدودیت‌های عنوان شده، تحقیقات در زمینه یافتن مواد مصنوعی مناسب و روش‌های برنامه‌ریزی پیش‌از جراحی (pre surgical planning) مورد نیاز برای بهبود بازسازی مندیبل، صورت و جمجمه ادامه دارد.

روش‌های مختلف بازسازی قابل استفاده در حال حاضر برای بازسازی آسیب فک و صورت عبارتند از استفاده از آتوگرفت، گرفت مصنوعی و زنوگرفت که از بین این موارد آتوگرفت به عنوان استاندارد طلایی این باز‌سازی‌ها شناخته می‌شود. در بازسازی مندیبل از گرفت‌های میکرووسکولار برای بازیابی هر دو بعد عملکردی و ظاهری مورد استفاده قرار میگیرد. گرچه به دلایل مختلف از جمله طولانی شدن روند جراحی، ایجاد عوارض در ناحیه اهدا کننده، طولانی‌تر شدن زمان بستری بیمار، احتمال وقوع عفونت در هر دو ناحیه برداشت و کاشت گرفت و تحلیل گِرفت، مشکل طولانی شدن دوره نقاحت و تاخیر در بازیابی عمکرد در بازسازی‌های صورت گرفته به کمک گرفت میکرووسکولار منجر خواهد شد که این مساله مکررا اشاره می‌شود. از همین رو احساس نیاز به ارائه روش‌های جایگزین در بازسازی فک پایین رو به افزایش است.

استفاده از پلیت‌های بازسازی لاکینگ در  آسیب دیدگی پیشنهاد می‌شود، البته خم و شکل دادن مناسب این پلیت‌ها برای به دست‌اوردن هندسه و کانتور مناسب فک پایین مورد نیاز خواهد بود. در اکثر مراکز، جراحان به استفاده از مدل‌های آناتومیک سه‌بعدی لیتوگرافی برای خم دادن پلیت قبل از عمل تمایل نشان می‌دهند و این تمایل رو به افزایش است.

جراحان می‌توانند در روند درمانی مورد نظر خود از طراحی پروتز‌های شخصی‌سازی‌شده که باعث افزایش دقت و قابل‌پیش‌بینی شدن نتایج می‌شود استفاده کنند. سیستم‌های طراحی و تولید به کمک کامپیوتر (CAD/CAM) شرایطی را فراهم می‌کنند که جراح به دقت بسیار بالا قبل از جراحی برنامه‌ریزی، ریزکشن یا استئوتومی مجازی و طراحی پروتزهای شخصی‌سازی‌شده را انجام دهند. این تکنولوژی پیشرفته باعث فراهم شدن امکان تبدیل مدل‌ها و طراحی‌های مجازی به پروتز‌های شخصی‌سازی‌شده واقعی شده است.

این مطالعه برای بررسی بهبود عمکرد فک پایین، ظاهر صورت و کیفیت زندگی پس از بازسازی آسیب‌های پیچیده فک پایین به کمک پروتز‌های شخصی‌سازی‌شده سه‌بعدی تیتانیومی ارائه شده است.

در پست‌های بعدی شاخص و نحوه انتخاب بیماران و فرآیند طراحی پروتز‌ها در این مقاله عنوان خواهد شد.

بازسازی شکستگی جمجمه پیچیده به وسیله پروتز کرانیوپلاستی تیتانیومی یک تکه – قسمت سوم

نتایج

تصاویر پس از جراحی نشان دهنده بافت نرمی در بالای آرک زایگومای سمت راست است که مربوط به اتصال مجدد عضله تمپورال است. مساله از دست رفتن عضلات تمپورال پس از جراحی پروتز کرانیوپلاستی رایج و مشخص است.

وقوع تحلیل فلپ استخوانی اوتوژنس در جراحی کرانیوپلاستی بین ۳ تا ۲۲ درصد است. در جراحی کرانیوپلاستی به کمک پیوند استخوان بروملند و همکارانش گزارش کردند ۲/۹ درصد بیماران دچار ایجاد عفونت پس از جراحی و نیازمند به خارج سازی قطعه و ۷/۱۹ درصد بیماران با تحلیل استخوان همراه بوده‌اند. این موارد به همراه ناحیه بزرگ اسخوان از دست رفته در ناحیه جمجمه ما را به استفاده از پروتز مصنوعی  ترغیب کرد.  تیتانیوم ماده‌ای است که از نظر جایگذاری ساده، استریل‌سازی، اماده بودن برای استفاده، در دسترس بودن، غیرقابل‌جذب بودن، وزن کم، استحکام بالا، از نظر بیولوژیکی بی‌اثر و رادیولوسنت بودن ماده‌ای مناسب برای کرانیوپلاستی است.

استفاده از مش تیتانیومی روشی رایج در بازسازی ضایعات نواجی کرانیال است اما در مواردی که ناحیه آسیب بزرگ باشد چالش‌های مرتبط استفاده از قالب برای شکل دادن و عدم استحکام کافی باعث می‌شود استفاده از پلیت‌های تیتانیومی ترجیح داده شود.

این کیس جراحی از این منظر قابل توجه است که مساله و مشکل عدم قرینگی ایجاد شده پس از عمل از نظر ما در اثر تخلیه نواحی تمپورال نبوده و بیشتر در اثر تجمع بافت در نواحی آرک زایگوما راست است. این افزایش حجم در تصاویر پس از عمل قابل مشاهده بوده و در نتایج پس از جراحی هم به صورت پیوسته گزارش شده است. نواحی تمپورال به صورت نسبتی قرینه‌ هستند و عدم قرینگی غالب در اثر تجمع بافت است و نه در اثر از دست رفتن حجمی از جمجمه.

با ظهور تکنولوژی پرینت سه بعدی تیتانیوم تولید انحناهای پیچیده به سادگی و سهولت قابل انجام خواهد بود و نیاز به پرداخت و آماده سازی تیتانیوم از بین خواهد رفت.