در بخش قبلی خلاصه این مقاله، روش و طرح درمان مورد استفاده، شاخص‌های انتخاب بیماران و فرآیند جراحی جایگذاری مفصل مصنوعی فک تا مرحله قرارگیری قسمت فسا عنوان شد.

در ادامه روند جراحی، محل جراحی با پارچه‌های استریل پوشانده شد، فیکسیشن بین فکی برداشته شده و تستی برای عملکرد مکانیکی مفصل برای باز شدن حدود ۳۰ تا ۳۵ میلیمتری دهان انجام گرفت. بقیه پیچ‌های فیکسیشن نیز در محل قرار گرفت. به طور میانگین ۴ تا ۶ پیچ برای قطعه مندیبل پیشنهاد می‌شود. در انتها برش‌های جراحی توسط محلول آنتیبیوتیک شسته شد و بخیه زدن در چند لایه انجام شد.

فالوآپ

فالوآپ معمول بیماران در فواصل ۱ هفته ای و ۱، ۳، ۶ ماهه و یک سال پس از جراح و از طریق ارزیابی شاخص‌های زیر صورت گرفت:

حداکثر اندازه باز شدن دهان

ثبت شاخص میزان درد در ناحیه قرارگیری و سمت جراحی

میزان جابجایی لترال مندیبل در سمت جراحی

انحراف و اختلال حرکتی مندیبل در هنگام باز شدن

اختلاف و عدم تطابق اکلوژن

اختلال و نقص عصبی حرکتی شاخه‌های محیطی عصب صورت

نتایج

انیکلوز ایجاد شده در تمامی بیماران این مطالعه غیر از یک مورد ناشی از ضربه و تراما بود، جز یک مورد که در نتیجه عفونت شدید عودکننده گوش بود.

تمامی بیماران نشانه‌های قابل توجه از بهبود شرایط باز شدن دهان نشان دادند، میانگین حداکثر میزان باز شدن دهان قبل از جراحی ۲ میلیمتر و پس از جراحی ۸/۳۱ میلیمتر در بازه زمانی یک ساله بود.

پس از یک سال از تاریخ جراحی هیچ‌یک از بیماران شکایتی از درد نداشت. میانگین حرکتی جانبی فک به سمت آسیب ندیده ۵/۵ میلیمتر و به سمت آسیب دیده ۶/۴ برای فاصله زمانی یک سال پس از جراحی بود.

در بخش آخر خلاصه این مقاله ارزیابی و جمع‌بندی این مقاله در مورد کارایی استفاده از پروتز‌های مفصل مصنوعی فک بیان خواهد شد.